Actimel
Soms wordt ik aangesproken over mijn blog. Dat is leuk Een gek gevoel dat wat ik zo lukraak neerpen ook gelezen wordt. Ik sta daar niet altijd bij stil. Een beetje onlogisch als blogger, ik weet het.
Voorbije week vroeg iemand mij: “zalig als je over je dieren schrijft. Maar ik kan niet altijd goed volgen, wie is nu wie. Misschien kan je je dieren eens officieel “voorstellen” ?
“Goed idee” dacht ik. Ik voeg dus nu de daad bij de gedachte, afleveringsgewijs zal ik zo nu en dan één van onze sloebers voorstellen.
Misschien herken je je wel in één van hen?
Graag begin ik met onze kleinste viervoeter:
Actimel
(mannelijk dwergkonijntje, wit met bruine vlekjes, 2 jaar, leeft buiten bij de geiten en schapen).
Vorig weekend had ik Actimel de hele dag niet gezien. ’s Avonds terwijl ik wat aan het rommelen was op het terras riep ik hem. Ik zag in de verte een witte vlek dichter komen… en merkte op dat hij àchter de omheining rechtop stond. “Actimel is ontsnapt!” gilde ik. Alex, mijn levenspartner, komt aangerend (hij is al net zo begaan met onze dieren als ik) en we begeven ons resoluut binnen de omheining waar de geiten en schapen lopen, daar waar Actimel ook “thuis” is.
Actimel was door een klein gaatje van de omheining gekropen dat onze geiten hadden opengeknabbeld (een hollands spreekwoord zegt: “je leert pas echt vloeken als je geiten hebt”).Uiteraard vond hij het gaatje niet meer terug, en hij wilde terug naar binnen !Met zijn pootjes tegen de omheining keek hij ons aan met zijn smekende oogjes (ja, haal de Kleenex er maar bij).
Op zich is het opmerkelijk dat een “niet-tam” konijn dat ontsnapt niet zomaar wegloopt. We wonen tussen de velden; ruimte genoeg. Maar naast “niet-tam” is Actimel wél slim. Binnen de omheining komen soms lekkere hapjes uit de lucht gevallen, daarbuiten niet, dat had hij ondertussen blijkbaar wel ontdekt. Dus wilde h i j e r t e r ug i n !
Nu moet je weten: Actimel is geen tam konijn. Hij houdt er al helemaal niet van om opgepakt , laat staan, geknuffeld te worden. Dus doen we dat ook niet.
Wat volgde leek dus wel rechtstreeks uit een tekenfilm te komen. Zie het voor je: Alex en ik die op allerlei creatieve manieren probeerden om een dwergkonijn A ) terug naar het gaatje in de omheining te loodsen en/of B) te pakken.
Uiteindelijk slaagde Alex er in om hem te pakken (waarna Actimel in zijn vinger beet) en aan mij te geven aan de “juiste” kant van de omheining. Vrolijk huppelde hij naar zijn vrienden, de geiten.
“Is Actimel helemaal alleen?” hoor ik u al denken. Met geen andere konijnen om mee te spelen?
Wel, ik ben Actimel gaan halen bij een beroepsfokker. Actimel moest weg wegens “niet sociaal”. Zo asociaal (tov andere konijnen) dat zelfs een knap konijnenmeisje hem niet kon bekoren. Voor een beroepsfokker is zo’n konijn een verliespost, dat begrijp je wel.
Bij ons loopt hij dus, lekker alleen, tussen de geiten en de schapen, en denkt ondertussen misschien wel dat hij één van hen is. Hij geeft de voorkeur aan de leider (eerst Bifidus, dan Red Bull, dan Mojito). Hij dartelt tussen diens poten en wordt perfect getolereerd. Soms eet hij graantjes die op het hoofd van zijn kameraden zijn terecht gekomen. Een grappig gezicht; Blackberry of Red Bull die geduldig hun hoofd naar beneden houden terwijl Actimel met zijn pootjes krabbelt in hun vacht. Ze lijken het fijn te vinden, dat gekroel op hun kop door dat kleine dingetje.
We vinden Actimel het dapperste diertje van allemaal.
Hij heeft een hoog “ik ben wie ik ben, so what?”-gehalte.
Ik was wat ongerust vorige winter, toen het serieus vroor. “Zal hij zo’n vrieskou wel overleven?” vroeg ik me bezorgd af. De beroepsfokker stelde me gerust.
Ofwel slaapt hij bij de dieren in hun hok, ofwel zoekt hij een warm plaatsje tussen paletten hout, … hij zorgt goed voor zichzelf. En hij is probleemloos de winter doorgekomen. Ziet er kerngezond uit, huppelt soms met grote sprongen door het weitje. De andere dieren hebben speciale zorgen nodig (hoefjes knippen, ontwormen, scheren, …), een heel gedoe.
Actimel heeft helemaal niets nodig.
Beresterk, die Actimel.
Hij leeft in zijn eigen wereldje. Helemaal zichzelf.
Hij komt naar ons gelopen om een hapje uit ons hand te gritsen. Als we niets bij hebben loopt hij weer weg om na 30 seconden terug te huppelen, voor het geval dàt…
Als we ‘smorgens wortels of appels in het weitje gooien, komt hij tussen de blatende en mekkerende zootje aangerend en zoekt zijn favorietje hapje, verstopt het tussen de paletten en komt terug gerend voor een tweede stukje. Slim toch!
Hij is bovendien kieskeurig!
Wortels lust hij niet meer (!), op appels is hij dol.
En een stukje gedroogd brood is het summum.
Een klein kereltje, taai en zelfstandig. Hij lijkt alles onder controle te hebben.
Hij is niettemin het meest kwetsbaar. Het meest een “prooidier”.
Ter ere van hem bezigen wij het “Actimel-teken”: rechtervuist richting hart: Respect!”
Of misschien komt zijn kracht wel van de naam die wij hem hebben gegeven:
“goed voor de natuurlijke weerstand” !
Ben jij ook tegelijkertijd kwetsbaar en sterk ?
Kieskeurig en slim? Weinig nodig om tevreden te zijn?
Helemaal tevreden met jezelf als gezelschap, vlotjes samenlevend met wat rare snuiters die zo anders zijn dan jij ?
Dan ben jij een “Actimel” !
(kwestie van eens iets anders te hanteren dan MBTI, het enneagram of Insights)
