Charly
Aflevering 3: Charly
(Cavalier King Charles-hond, tricolor, reutje van 9 jaar)
Het sympathieke Toon Hermans-gezicht van mijn nieuwe gynaecoloog lacht me toe met pretoogjes:“U bent nog maar 42.”
Ik voel me gerustgesteld.
Niet zozeer omwille van de nadruk op “nog maar” …
… ik voel me gerustgesteld omdat ik me op mijn gemak voel bij deze gynaecoloog met witte haren, dus veel ervaring.
42 jaja …
Met mijn leeftijd heb ik vrede, meer dan dat: Ik word graag ouder!
Ik leer alsmaar beter om te “leven”.
Tijd is iets wonderlijks.
Time changes everyting… ik sta er bijna elke dag wel eens even bij stil.
Generaties gaan over in elkaar… zo hoort het…
Wees wie je bent (nu), en niet wie je was (toen)….
Het is prachtig om mijn zoon, een flinke 1m84 te zien opgroeien tot een, in alle opzichten, prachtige man.
Tijd … ik word er zowaar wat melancholisch van… màààrrrrr wat heeft dit nu in hemelsnaam met Charly te maken? J
Charly voorstellen ….. brengt me namelijk automatisch bij het gegeven “tijd”.
Het doet me terugdenken aan de laatste 9 jaar.
Al 9 jaar is hij mijn makker! (en ja, nu wordt het écht melig!)
Hij heeft heel wat avonturen met mij meegemaakt.Leuke avonturen zoals urenlange wandelingen in het bos met mijn toenmalige Fjordenpaard Wadse.Met ons drietjes op stap, heerlijk was dat.
Hij was er ook op momenten dat ik bijzonder modderige watertjes doorzwom.
En toch altijd kwispelend blij als ik thuiskwam, rotdag of niet.
Vaak wist ik van geen hout pijlen maken, sloeg ik wild om me heen, voelde ik me wegschuiven en onderuit gaan, om dan terug op te krabbelen… Bijzonder woelige jaren… maar Charly was er altijd.
Charly deed me lachen en gaf me troostende knuffels. Van alle dieren staat de hond toch het dichtste bij de mens. Een uitzonderlijke band… Van alle honden die ik heb gehad staat Charly het dichtst bij mij.
Charly’s ouders Yargo en Yenka zijn we jaarlijks blijven bezoeken.
Omwille van de mooie aanblik van hun wederzien, maar ook omdat zijn pleegouders zo’n warme lieve mensen zijn. Charly is er geboren en alleen maar met liefde omringd. Ik bleef hen opzoeken, misschien ook wel voor mezelf…
Ondertussen zijn Yargo en Yenka jammer genoeg gestorven…
Charly’s eerste ouders zijn voor mij een lid van mijn familie gebleven. Vorige zomer kwamen ze bij ons op bezoek. Charly herkende ze natuurlijk en de enorme mand met lekkers voor onze dieren en onze kinderen was echt buiten proportie (groot!). Mooie mensen…
Charly is een slimme hond.Als puppy kende hij al gauw al zijn knuffels bij naam.
Aanvankelijk een gevoelig, bang scheetje, dat wel. De jaren op de manege tussen paarden en andere honden hebben hem meer “hond” gemaakt.
Al is het Spaniel-bloed in zijn aders ver te zoeken. Spaniels zijn namelijk jachthonden.
Ik herinner me een dag dat ik in het bos in de verte een konijn zag liggen, spartelend in een vermoedelijke doodstrijd. Ik zat op Wadse en vreesde dat ik Charly niet zou weg krijgen van bij het konijn.
Charly zat net achter een blaadje aan. Het blaadje waaide telkens weg en met zijn neus tegen de grond achtervolgde hij koortsachtig zijn prooi. Toen hij bij het konijn aankwam riep ik hem opdat hij mij zou volgen. Zoals vaak bleef hij oost-indisch doof voor mijn geroep, en “stofzuigde” verder. Het blaadje dartelde over het konijn en waaide een eindje verder . Tot mijn verbazing liep Charly gewoon over het spartelende konijn, volledig gefocused op “zijn” blaadje. De tranen rolden over mijn wangen van het lachen.
Al ruim 4 jaar neemt Charly medicijnen voor zijn hart. Bijna alle Cavalier King Charle’s lijden aan een hartkwaal. Hij ook. Om de 6 maanden laat ik een echo nemen van zijn hart, en het laatste jaar zijn er extra medicijnen bijgekomen. Zonder deze medicijnen had Charly er al lang niet meer geweest. Negen jaar is al behoorlijk oud voor een hondje van dit ras.
Elke dag dat hij er nog is beschouw ik dan ook als een groot kado.
Hij is nog erg levendig! Loopt soms doldwaze rondjes in de tuin…springt vrolijk op als ik thuis kom.
En mooi dat hij is! (jaja, eigen kind, schoon kind I know)
Unieke hond met zijn scheve assymetrische vlek over zijn oog, en duizend sproeten.
Grappig dat hij, net zoals sommige “oude” mensen, wat mopperig wordt.
Mister Grumpy, zo noemen we hem soms.
National geographic, Dieren in nesten, het leven zoals het is in Planckendael,… allemaal prachtige programma’s …. die wij helaas niet kunnen bekijken.
Bij het minste vermoeden van een dier (ook in tekenfilms!) wordt Charly razend; onophoudelijk blaft en gromt hij naar de televisie. Verontwaardigd kijkt hij naar ons als we hem vermanen. Hij ziet het als een plicht om dat addergebroed te verjagen. En het lukt telkens weer!
Hij zorgt dan ook voor onze “bescherming”!
Als een grumpy oudje ligt hij voor het raam, en owee als er iemand langs komt.
Met opgeheven staart en luide, zeer luide stem scheldt hij voorbijgangers de huid vol. Tot deze uit doodsangst vluchten. Door zijn ogen gezien natuurlijk… J
In werkelijkheid lopen de mensen, al dan niet vergezeld van hond of fiets, gewoon voorbij.
Onze gezinsleden vinden Charly soms wel vervelend denk ik , dat geblaf enzo…
en een oude hond, tja … dat ruikt niet altijd even fris…. ze zeggen er niets over, maar ik begrijp het wel.
Zo lief dat niemand er moeilijk over doet.
Charly namen ze er vanaf dag 1 gewoon bij – hij hoort nl bij mij en mijn zoon.
De band die hij heeft met Charly is even uniek. Zo ontroerend om die twee samen in een gesprek te zien.
Hartverwarmend!
Ik hoop dat Charly nog even bij ons mag blijven…. als je zelf geen hond hebt gehad kan je moeilijk inschatten hoe diep zo’n band kan gaan. En lijkt dit tekstje wat romantisch en melig gewauwel… Uiteindelijk, het is maar een hond…
Charly toont wat er in hem omgaat, kan ongelofelijk goed vele verschillende nuances van verontwaardiging, jaloezie, nieuwsgierigheid, frustratie, dankbaarheid, geïrriteerdheid en blijdschap op zijn koddige snoet toveren.
Hij beschouwt zichzelf duidelijk als één van de mensen.
Kijkt wat neer op de poezen maar is er wel lief mee.
Begrijpt niet waarom ik überhaupt tijd steek in domme geiten en een stoute pony.
Hij ziet mij als “zijn mens”.
In het geheel niet bescheiden, beschouwt hij de halve straat als zijn eigendom, alsook de fijne buren die hij regelmatig, op eigen initiatief opzoekt waar hij dan een schelletje kippewit krijgt.
Hij is lief, al wordt hij met de jaren iets onverdraagzamer (kleine kindjes vindt hij écht niet meer tof). En hij snurkt! Jongens toch, dat er uit zo’n klein neusje zoveel geluid kan komen!
Goh…het is een lange tekst geworden….Charly is, van al onze dieren, dan ook het allerlangst in mijn leven.
Hij verdient het langste stukje.
Dus ben jij
Lief en tegelijkertijd eigenzinnig
onbescheiden en tegelijkertijd toch ook sociaal
Extravert, mooi en gesteld op jouw territorium
En word jij wat humeuriger met de jaren…
Dan ben jij … een Charly!
(om eens in een ander hokje te wonen dan Insights, MBTI of Enneagram)
