Hoe kijk jij naar jezelf?
De laatste 5 uren ben ik onafgebroken bezig geweest met de laatste correcties voor mijn eerste boek.
Lezen, corrigeren en staren.
Mijn hoofd lijkt zich wel te vullen met een kwak mayonaise. Zo van die hele vettige. Alsof alle gedachten blijven plakken aan de binnenkant van je hoofd.
Schrijven is lijden zeggen ze. Of was het blijven? Je merkt, de mayonaise doet zijn werk. (Anyhow, wat heb ik al genoten van het schrijven van dit boek, het is gewoon het leukste wat er is.)
Het boek zal niet alleen een “leesboek”, maar ook een “voel”-boek worden. De bedoeling is dat je voelt wat ik bedoel. Want ook in het echt is communicatie niet alleen een kwestie van “overdracht van informatie”. Dat voelen zal vooral gebeuren via foto’s. (Mijn oorspronkelijk idee van een boekomslag gemaakt uit een syntetisch vachtje blijkt niet haalbaar).
Samengevat, ik staar naar foto’s van dieren. En naar foto’s van mezelf. Ik zie veel rimpeltjes.
Maar ja, ik ben dan ook een meisje van bijna 50.
Hoe kijk jij naar foto’s van jezelf?
Richt je vooral de aandacht naar de zogenaamde imperfecties?
Is mijn gat niet te dik in deze rok? Zo van die gedachten?
(En echte vriendinnen zoals San die daarnet even met me meekeek, zeggen dan: “Maar jij hebt niet veel rimpels!”.)
Het is wat het is.
Of kijk je naar jezelf met een Content Gevoel? Met een blik van appreciatie? Zo van: “wat een sympathiek gezicht heb ik toch!” of “Nou, dat achterwerk mag er wel wezen!”
Er zijn maar weinig dieren die zichzelf in de spiegel kunnen zien.
Wij kunnen dat wel.
En wij zien vooral wat er niet goed is aan onszelf, niet?
Terwijl Aziaten alsmaar bleker willen worden, en Afrikanen hun neus willen laten rechtzetten vinden wij onszelf te dik of te rimpelig.
Plots zie ik een zwarte punt. Een zwarte punt op mijn tand. Het ziet er een beetje vies uit. Alsof ik mijn tanden niet goed heb gepoetst.
Dirk, mijn uitgever: ‘Als je wil kunnen we dat weg photoshoppen hoor’
Ik: “Haha, nee, dat zou niet fair zijn. De titel van het boek is: “Niet perfect, toch content”, en dan zou ik alle imperfecties weg-photoshoppen. Dat zou niet eerlijk zijn ten opzichte van de lezer.”
Maar de punt staart me aan.
Is het een stuk peterselie die is blijven steken? Is het gezichtsbedrog? Ik kijk in de spiegel, en ik zie inderdaad een zwarte punt op mijn rechtervoortand. Ik wrijf erover met mijn vinger. Ik maak een washandje nat en wrijf over mijn voortanden. Ik poets mijn tanden electrisch, daarna nog eens handmatig.
De punt is er nog steeds.
Nou ja. Het is een Puntje. We gaan niet overdrijven.
Het zit dus blijkbaar wél vastgeklonken op mijn tand. De tijd heeft het gedaan.
Ik had het voordien nooit opgemerkt.
Zoals heel langzaam de krokusjes zich voorbereiden en Plop! tevoorschijn komen. Zo is dat ook met die Punt gegaan.
Het puntje is weliswaar te klein om ermee naar de tandarts te gaan.
Maar het is te groot om het nu te negeren.
Ik kijk terug naar de foto. Bah.
Dirk: “Ik beloof dat ik niemand iets zal zeggen hoor. Dat is toch niet erg, hier en daar een klein detailke photoshoppen? Iedereen doet dat toch!”
Op zich heb ik er niets tegen. Principieel dan, in de zin van – zoals in religie – zo van Dat! Mag! Niet! Nope, de covers van de 3 CD’s die ik met Pop In Wonderland heb gemaakt zijn ook duchtig gephotoshopt.
Maar het lijkt alsof ik nu – eindelijk – de foutjes niet meer wil verhullen. Het is wat het is. Ik ben wie ik ben.
Commercieel is het nochtans niet zo verstandig.
De vrouwen die in vrouwenbladen staan zijn allemaal gephotoshopt. Gladde huiden, gebalanceerde lichaamsproporties. Die bladen volgen de markt, want vrouwen blijken bladen met realistische foto’s niet te kopen. Toch straf hé. Wij willen zelf geen Echtheid*.
We zien niet graag hoe het is.
Met betrekking tot een ander zintuig: het gehoor :
We zijn ook niet meer gewend op de radio te horen – hoe een natuurlijke stem klinkt. Het is standaard dat stemmen door Autotunes gejaagd worden (corrigeert valse nootjes).
En toch
En toch…
Ik hou van Nina Simone.
En van Neil Young.
Maar man toch, wat kunnen die er flink naast toeteren. Qua toonvastheid dan. Maar qua overdracht van Voelen schieten ze in de roos van je hart.
Een beetje vals zingen kan mooi zijn.
Extra karakter geven.
Ik zag Nina Simone ooit eens optreden. Ik was heel stilletjes toen die avond in Brussel.
En zij was ook stilletjes.
Ze werd ondersteund terwijl ze op het podium kwam.
Ze was oud, ziek of dronken.
Maar mooi.
Mooi.
Mooi.
Echt.
Ik haal mijn schouders op.
Commercieel of niet. Er komt geen photoshop aan te pas.
Couperose, zwarte punt, een dik gat, … het zal zijn zoals het is.
Om maar te zwijgen van de ongekamde manen van Wasabi en het slijk op de benen van Bifidus.
“Niet perfect, toch content”
Dat is de titel van het boek, vertelde ik jou dat al?
Niet perfect, toch content
ISBN 9789492011152 – Witsand Uitgevers
Releasedatum: 21 april
* Lees zeker (ook;-) het boekje ECHT van Guillaume Vanderstichelen, echt een inspirerend boekske om van te snoepen.
EAN 9789401421560
