Individu
Individu wordt alsmaar belangrijker in beloningsbeleid
(Verschijningsdatum: 02.12.2010)
De beloning neigt alsmaar meer naar het Angelsaksische model. Daar ligt meer nadruk op de individuele inbreng, de marktwaarde en de prestaties.
Althans, dat blijkt uit een onderzoek van organisatieadviesbureau Hay Group onder honderd HR-managers van grote ondernemingen in Nederland. Er is een duidelijke trend naar het vooropstellen van het individu als maat van de beloning in plaats van het collectieve.
De onderzoekers schrijven de trend onder meer toe aan de invloed van buitenlandse hoofdkantoren. Bovendien is het individu veel belangrijker geworden in de diensteneconomie. Loek Bosman, managing consultant bij Hay Group, commentarieert: “We zien het ook aan de toename van het aantal zelfstandige professionals. Dat zet de traditionele collectieve gedachte en de cohesie in Nederlandse bedrijven onder druk. Het vraagt om innovatieve manieren voor het creëren van betrokkenheid van werknemers bij het bedrijf, te beginnen bij de managementstijl.”
Bron: HR Praktijk
Het spanningsveld tussen individuele verlangens en collectieve belangen boeit mij al sinds de schoolbanken van sinds we leerden over de verschillen tussen communisme en kapitalisme.
De huidige bekomen individuele vrijheid die in de Westerse wereld zo hoog in het vaandel wordt gedragen, is het resultaat van een proces dat al meer dan een eeuw geleden is ingezet, waarbij men zich moeizaam uit het Victoriaans keurslijf heeft losgebroken. Toen was het ondenkbaar dat het individu boven de gemeenschap werd gesteld.
Kan je je voorstellen dat vrouwenstemrecht pas in 1948 in ons land werd ingevoerd? Verder heeft de individualisering andere positieve effecten zoals wetenschappelijke ontdekkingen, intellectuele vrijheid en te kunnen kiezen wat je wil doen in plaats van automatisch in de voetsporen van de ouders te lopen. Kunnen kiezen, op vele vlakken…
Dit alles valt alleen maar toe te juichen. Maar hoe ver gaat dat? Waar is de grens tussen individuele vrijheid en schade aan het collectieve. Ik vind dit een moeilijk vraagstuk waarover vele pingpongballetjes in mijn hoofd tapdansen.
Mijn mond viel open van verbazing toen ik vandaag Apotheek Renneboog in Aalst binnenwandelde voor een neusspray. Ik leek wel beland in een filmdecor . De apotheker glimlachte en verklaarde rustig: “Dit is negentiende eeuws, we houden het zoveel mogelijk zoals mijn bedovergrootvader de apotheek was gestart.” Het was prachtig. Ga maar eens kijken.
De sympathieke man vertelde over houtsoorten en kruiden en hoe jammer het is dat de olm niet meer voorkomt bij ons. Hij ademde traditie en ik voelde me bijna beschaamd dat ik, in plaats van een halve ajuin voor naast mijn bed, een banale nasa-rhinathiol vroeg. Hij moest erom lachen.
Hij mijmerde: “Een zaak die overgaat van ouder op kinderen op kleinkinderen, dat kom je niet meer tegen.”
Toch ook wel jammer. Een heel leven bij hetzelfde bedrijf blijven lijkt tevens een prehistorisch gebruik. En toch heeft die loyauteit toch ook wel iets…
Het is, zoals bijna alles in het leven een én-én verhaal. Geen zwart-wit, maar vele tinten grijs.
Evenwicht en balans, ook tussen individu en groep … zowel op microniveau (ieder in zijn eigen leven) als op macroniveau (landen, de aarde, en ja ook de ruimte (ik las onlangs een artikel over vervuiling in de ruimte)… een uitdaging voor ons allen…
Een nieuwe zaak opstarten, daar horen allerlei beslissingen bij. Brochures drukken bijvoorbeeld; ik koos voor gerecycleerd karton ook al was het duurder. Maar vandaag, toen ik balpennen moest uitkiezen, koos ik na lang twijfelen dan toch maar niet voor de eco-balpen omdat het logo van Triangis er maar héél kleintjes op kon gedrukt worden. Ik laat die beslissing nog wat in beraad… want nu voel ik me er toch wat schuldig om… wat zou jij doen ?
Het is een beslissing op micro-niveau, een héél kleintje dus… maar begint het niet daar ?
