De drang tot leiderschap
Leiderschap blijft mij integreren. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik erdoor gefascineerd geraak.
Hoe verwerven wij in onze maatschappij leiderschap?
Door kennis, door ervaring, door tactische zetten, door diploma’s (kersvers van de universiteit en nog groen achter de oren) , door networking, door een “natuurlijke autoriteit”, door het aantal stemmen, of gewoon door 1 juiste connectie.
En plots ben je leider van een team en “stuur je mensen aan.” Sommigen slagen erin, anderen moeten op “leiderschapscursus”.
En wat drijft mensen die graag willen leiding geven? Geld, status, inhoudelijk takenpakket, nog iets anders …?
Bij dieren lijkt het duidelijk hoe ze leiding verwerven ; degene die fysisch het sterkste is , wordt de leider. Zo lijkt het.
In werkelijkheid is het veel complexer. Soms zijn het de slimsten, de meest alerten, de oudsten, de grootsten, … er zijn variaties op het thema.
Ik denk aan een filmpje dat ik onlangs zag: een kleine shetlanderpony had de leiding over een aantal paarden die dubbel zo groot en sterk waren als hemzelf.
Met een aandoenlijke zelfzekerheid hield hij de paarden geïmmobiliseerd in een hoek van de wei.
Elke stap, elke oorbeweging merkte hij op. Het nam hem helemaal in beslag.
De leiding nemen over anderen, vanwaar die drang ?
Bestaat dat, een natuurlijke leider? En zoja, aan welke criteria beantwoordt zij/hij dan?
Wie het weet mag het zeggen. :)
