Mannen en vrouwen
Alex (mijn levenspartner) belde me vorige week: “ik heb een pony gevonden.”
“Een pony… gevonden…?” stamelde ik.
“Ja, een merrie, en ik noem haar Praline. Ze is verwaarloosd en kan amper op haar benen staan. Ze is nu bij ons”zei hij alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.
Tja, waarom niet. Typisch voor ons gezin om niet gewoon een stuk van 2 euro te vinden, maar wel een pony.
Na een paar dagen voer, aandacht en vitaminen kwam Praline erbovenop. Ze staat nu gulzig te grazen tussen haar nieuwe vrienden de geiten en de schapen. Ze heeft duidelijk een voorliefde voor de schapen. Grappig om te zien hoe zij en de schapen aan de linkerkant van het weitje een groepje vormen, rustig grazend of tegen elkaar liggend. De drie bokken troepen samen aan de rechterkant, springen op en af het klimtoestel elkaar uitdagend.
Meisjes aan de linkerkant en jongens aan de rechterkant. Is dat toevallig? Dat vroeg ik me af.
Tijdens de pauze zie ik de groep aan wie ik training geef voor Triangis uiteenvallen in twee groepjes. De mannen staan aan 1 tafel en praten over – oh jee het cliché- auto’s. Aan de andere tafel staan de vrouwen, en ze praten – door elkaar- over achtereenvolgens mannen, kinderen, gevoelens, en wat ze willen leren en nog niet kunnen. Ze blijven elk aan hun kant. Puur toevallig. Ik kijk naar hen en glimlach.
