Ontroering
Het overkomt me vaak, momenten van ontroering … de mens tijdens zijn mooiste momenten.
Momenten van “ik doe mijn best”, momenten van kwetsbaarheid, maskers die afvallen,
momenten van kleinheid in iets groots (mooi liedje van Bart Peeters trouwens)…
Daarnet op Man Bijt Hond: mensen die vechten voor het voortbestaan van hun videotheek en aan de kijker verwoed de meerwaarde trachtten aan te tonen die zij aan hun klanten bieden. De ernst waarmee ze adviezen geven over films, de fierheid op wat ze doen… dat ontroert mij oprecht.
Vandaag tijdens een teambuilding:
De manager die geëmotioneerd haar team bedankt voor de loyauteit en inzet. De traantjes die vloeiden en de verlegen schaamte daarover, gevolgd door een oprechte en spontane groepsknuffeL
Let op, het gaat hier niet over een “softe non-profit-organisatie”, hoor. Keiharde businesspeople. De haartjes op mijn armen kwamen overeind.
Vele dingen zijn wonderlijk, het wonderlijkst van al is de mens.
(met een knipoog naar Els; want ja Sophocles had dat goed gezien)
