open hart
Door mijn werk ontmoet ik vele mensen en bevind ik me in de bijzondere situatie dat ik die mensen mag meemaken in intensieve persoonlijke groeiprocessen. Zo beëindigde vandaag een traject voor een groep boeiende mensen die als vrijwilliger ouders begeleiden van kinderen met psychoses/shizofrenie en die zelf, als ervaringsdeskundige ieder hun unieke verhaal hebben. De intensiteit van zo’n groepsproces, de openheid en het leervermogen van de deelnemers ontroeren me telkens weer. Het afscheid van zo’n groep is soms even slikken omdat ik toch wel, zoals vandaag, gedurende zo’n traject die mensen in mijn hart sluit. En uiteraard neem ik als trainer en coach in de eerste plaats een professionele rol aan en beschouw ik wat ik doe als een vak, toch sta ik daar ook als mens. Alleen dan ben je authentiek bezig met ontwikkeling en kan je de nodige veiligheid in een groep installeren. Het is fijn dat ik dat vakmanschap en ervaring kan inzetten om keer op keer bij elke deelnemer “iets” te laten gebeuren zodat een verschil gemaakt wordt met de start van het traject. Hoe mooi het is als mensen meer begrip voor elkaar, meer waardering, of een positievere kijk op het leven of op zichzelf kunnen meenemen. En het is nog fijner dat dit vakmanschap en de ervaring niet in de weg komt van een open hart. Misschien dat routine op een dag roet in het eten gooit maar voorlopig voel ik mij persoonlijk, dankzij dat open hart, gevoed door zo’n groep. Want ik weet dat zonder deze mensen er geen ervaring zou zijn. Mensen vormen elkaar zoals diamanten alleen door andere diamanten kunnen geslepen worden. Dit geldt dus ook voor mij, dat besef ik maar al te goed. Dankbaar wuif ik ze achterna, gevoed door flarden van ontroerende getuigenissen en stralende gezichten die mij inspireren op mijn pad.
Een job kunnen doen waarbij je hart open blijft en bovendien gevoed wordt, … ik ben er ongelofelijk dankbaar voor. Dankbaar sta ik ‘sochtends op en dankbaar ga ik slapen.
