intentie versus perfectie
“Succes, ik duim voor je! Mama”
Ik herlees de sms die ik net heb ingetikt en schrik even bij het woord “mama”.
Mama zijn is best indrukwekkend. Iets om even van te schrikken.
Het duurt namelijk een heel leven lang. Schrikken van ontroering, kan dat?
Mijn zoon en stiefdochter doen vandaag mee met de halve finale van de Wiskunde-olympiade. Moon is ondertussen bijna 18. Een pracht van een kerel.
En ja…, als moeder heb ik fouten gemaakt.
Ik heb spijt van een aantal dingen die ik toen deed en toen nog niet wist.
En misschien zal ik later spijt hebben van wat ik nu nog niet weet.
Ik weet echter wel:
mijn intentie om als mama écht “een mama” te zijn = zuiver
De intentie om mijn best te doen met hoofd, buik en hart = ruisloos
toen, nu en later
Perfectie, ach … ik geef toe dat de hang ernaar mij niet vreemd is. De dingen écht héél goed willen doen. Tijdens één van onze gezellige en inspirerende babbels in de wagen terwijl ik op weg ben naar Nederland zei San mij vanochtend (jaja, dé San van Triangis: zie haar bio bij “wie” op www.triangis.be, San op wie ik zo fier ben, toptrainerstalent!) : “Altijd maar willen beter zijn en beter worden is eigenlijk jezelf niet aanvaarden zoals je bent.”
Ik herlees mijn sms-je. Ik bedenk me: “Oei Meredith: “succes” wensen, mmm zou ik niet beter “veel plezier!” schrijven, ik wil geen druk leggen op hem.
En dan lach ik luidop en haal mijn schouders op.
Moon weet wel wat ik bedoel met mijn sms. Gewoon dat ik aan hem denk met heel mijn hart.
En daar gaat het om.
De zuiverheid van de intentie.
