grensoverschrijdend gedrag
Als naïef en ambitieus zangeresje van Pop In Wonderland kwam ik in contact met vele mannen met macht; radioproducers, platenbazen, organisatoren, … mannen die beslisten of ik al dan niet op TV of op een festivalpodium mocht, of een nieuwe single al dan niet op de playlist zou komen. Mannen die wisten dat ze een carrière kunnen maken of kraken. Heb ik daarbij grensoverschrijdend gedrag ervaren?
Ongepaste wrijfjes, indecent proposals of vrijpostige manoeuvers? Totaal niet. Geen sappige verhalen of schokkende onthullingen. Ik trek hier geen conclusies uit, ik schep graag meteen duidelijkheid indien u deze blog leest in de hoop op een saillante roddel over een BV. ;)
Hoe gaan we om met onze ruimte en die van een ander, hoe gaan we om met macht…. ik hou van pertinente vragen.
Zonder dat de media “rechtertje” gaat spelen (en zich aldus bezondigt aan grensoverschrijdend gedrag), is het toch goed dat zulke “pardon-my-french” -vetzakkerijen van ongewenste handen die tussen benen schuiven – aan de oppervlakte komen, in plaats van ze met de mantel der laf-/luiheid toe te dekken.
Het is evenwel complex. Gepast gedrag, grenzen, het is per definitie subjectief. Wat voor de één “flatterende aandacht” is, kan voor de ander absoluut niet door de beugel. Mannen vragen dan: “Tja, en wat mag dan nog en wat mag niet, ik weet het niet meer.”
Ik heb goed nieuws : omgaan met grenzen, je kan dat leren!
En nog meer goed nieuws: Ik stel een verhoogde vraag vast naar coaching en training op dit vlak. Bedrijven als Danone, Puratos & Base vragen aan Triangis naar trainingen in persoonlijke ontwikkeling met modules over grensbewaking & assertiviteit. Deelnemers leren voelen wanneer hun persoonlijke grens (fysisch of psychologisch) wordt overschreden en hoe ze daar gepast mee kunnen omgaan.
Werknemers die te vaak hun grenzen laten overschrijden leren “nee” te zeggen. Grensoverschrijders leren de impact van hun gedrag observeren en voelen. Het is ontstellend om te zien hoe weinig bewust velen zijn van hun grenzen.
In de jaren ’90 werden bedrijfsleiders zich bewust van de nood aan preventie ifv arbeidsongevallen. Ik stuitte toen op veel weerstand: “het kost tijd, het kost geld, waarom is dat nu nodig, dat werkt allemaal niet.”. De indirekte kosten gaven echter de doorslag en een mentaliteitswijziging vond plaats; Nu veiligheid inmiddels bij nagenoeg alle productie- en warehouseomgevingen de gewoonste zaak is, kunnen we een stap verder zetten. Van fysische bescherming naar psychologische bescherming. Via het ontwikkelen van “interactie”-competenties.
Want omgaan met grenzen, dat is te leren.
