Vervang het duivels konijn in je brein door een kip.
De kracht van je gedacht(e).
Sommige mensen hebben een konijn in hun brein.* Misschien de meeste mensen wel. Bij sommige mensen zijn die konijnen echter stout, evil, duivels. Ze knagen. En blijven maar rondrennen in dezelfde cirkeltjes, terwijl ze vernietigende slogans scanderen.
Met een aantal van zulke mensen ga ik samen op pad.
Mensen die gekweld worden door gedachten die hen geselen en gijselen. En die daar graag vanaf willen.
(fictieve namen)
Lena, heeft een Phd-titel met nog een paar ManaMa’s met onderscheiding & publicaties op haar naam staan, een experte in haar vak, quoi. Bij elke presentatie echter, rent het konijn in haar brein rond met de slogan: “Misschien stellen ze een vraag waar je het antwoord niet op weet. Dan val je door de mand.” “Je weet niet genoeg.” Of zelfs (als ze wat moe is): “Je bent niet geboren om sterk te staan voor anderen.” Paul, vrijgezel van midden veertig, ziet er goed uit, aangenaam karakter, kampt dag en nacht met het duivels konijn: “Je bent te lelijk. Niet rijk genoeg. Niet belangrijk genoeg. Om een vrouw te vinden.” Of Bart die al jaren kampt met slaapproblemen (ontelbaar rijtje neurologen, psychiaters bezocht, en zeer goede klant geweest van de psychofarmaca) door de duivelse konijnen die hem kwellen met rampscenario’s want “je zal toch nooit geluk kennen”.
Het probleem met die konijnen, is dat mensen zich zelden echt bewust zijn van hun bestaan. Ze vinden die duivelse slogans normaal. Het zijn overtuigingen geworden, zo is het nu eenmaal. Ze denken dat zijzelf gewoon zo zijn. De automatische negatieve gedachten vallen samen met hun identiteit. Duivelse konijnen.
Of ze lezen in een boek over “positive thinking” dat zijzelf deze negatieve gedachten creëren, en dat ze dus eigenlijk zelf de schuld zijn van hun eigen lijden. Dat is eigenlijk nog veel erger. Met dikwijls als gevolg een extra duivels konijn bij “op den hoop”: “Stommerik, je doet het jezelf aan, je deugt echt niet.”
Rudy (Vandamme) heeft sinds kort kippen. Ik vind dat fijn, dan kunnen we over kippen praten. Ik praat tegenwoordig bijzonder graag over kippen, zeker nu we kuikentjes hebben. (Tien kleine kuikentjes; Oreo, Tiramisu…, maar we dwalen af.) Ook Rudy vindt kippen dus leuk. “En het mooie aan een kip is, in tegenstelling tot een hond, poes of konijn, dat je daar nog iets concreets aan hebt. Het geeft de grond zuurstof, en geeft eieren.” zei hij me onlangs.
Dankzij mindfullness, mediatie, ed kan je leren om de konijnen te bestrijden. Het is ondertussen wetenschappelijk bewezen dat dat werkt. Absolote aanrader. Helaas houden vele mensen het niet vol; het vergt inderdaad wel wat dagelijkse discipline. En mild kijken naar wat er is, het wordt vaak als erg moeilijk en frustrerend ervaren.
Het beeld van Rudy doet me eigenlijk denken aan wat ik in een coachingtraject doe. We laten de konijnen voor wat ze zijn, en voegen kippen toe. (Niet écht hé, duh, voor de trage verstaanders onder ons, we zitten nog een metafoor héhé).
We voegen nieuwe gedachten toe die voedend zijn, waar je iets aan hebt, die zuurstof geven, die je iets opbrengen. 
Naarmate de tijd vordert, vermenigvuldigen de kippen zich. Nemen meer en meer plaats in. En met al die eieren erbij, en een bende kuikens, ik kan er over meespreken wat een vrolijke bende dat is, … veel plaats is er op den duur niet meer voor konijnen.
Vrijer denken, positief herkaderen, negatieve automatische gedachten ombuigen… je kan dat leren. Maar let op: ook in een coachingtraject is er dagdagelijks werk te doen, vanzelf gaat het niet. Het vergt bewustwording en de ontwikkeling van een aantal zelfsturingsvaardigheden. Een mirakeldrankje of magische toverstaf om hup1-2-3 de duivelse konijnen weg te jagen, bestaat niet. Laat u dat niet wijsmaken.
* Tom Hannes: “Zen, of het konijn in je brein” is een absolute aanrader, een vlot boekje geschreven door een hippe zenmonnik.
256 pagina’s | Witsand Uitgevers Bvba | oktober 2009
