Mijn Brillendans + jullie reacties
Firenze
Het doet wat met een mens: twee weken intensieve culturele onderdompeling,… een reis doorheen de geschiedenis van de westerse mens. Op 10* plekken in Italië verdiepten we ons in de klassieke oudheid, scheerden in vogelvlucht over de middeleeuwen, en stonden we stil bij de rennaissance en de verlichting. Ik werd er verdorie letterlijk stil van. (Niet in het minst omdat zo’n reis pokkevermoeiend is, soit).
Elk lid van het gezin kreeg 1 of meer plekken toegewezen en had zich flink voorbereid om de anderen in te wijden in de culturele highlights van “zijn” of “haar” stad. Ik zou het iedereen aanraden om zoiets 1X per jaar te doen. Heb je Italië al gedaan? No Excuse; er zijn nog genoeg landen op de wereld. En in België/Nederland is nog veel te ontdekken, zie vakantie in je straat ;)
Waarom raad ik je zo’n onderdompeling aan? De bril waarmee naar je naar het heden kijkt, verruimt zich. Kijken vanachter anders gekleurde glazen doet je anders kijken. Het is, zeg maar, een Brillendans.
Onze blik is immers steeds gekleurd. Gekleurd door onze (beperkte) ervaring, kennis, opvoeding, de gemeenschap waartoe we behoren, de tijd waarin we leven etc… Onze blik kan zich ongewild vernauwen. Zodat we alleen nog maar de recente zelfmoordcijfers zien, of het laatste beursnieuws. Of de “barslechte zomers, het is toch waar zeker”. We zoomen in op kleine dingen die niet goed gaan. We vormen overtuigingen over “onze maatschappij”, gebaseerd op ons beperkte brilletje. We vergeten dat er een veel groter perspectief is. Vele invalshoeken.
Vele brillen die je kan opzetten van waarachter je jouw werkelijkheid mee kan bekijken. Maar je blijft meestal vastgeklampt aan je kleine brilletje. Je vaste overtuigingen, je stokpaardjes, … en wat je waarneemt wordt bepaald én bovendien gekleurd door je brilletje. Confirmation bias woelt in ieder van ons. Een Brillendans biedt dan soelaas!
Ik heb dus mijn kleine brilletje aan de kant gezet. Hoe nietsbetekenend wordt “coaching” dan, verfrissend is dat.
Maarten van Rossem stelt in zijn boek “heeft Geschiedenis nut” (2003) dat je uit geschiedenis niet veel kan leren. Het in kaart brengen van patronen uit het verleden geeft ons een illusie van voorspelling, aldus Van Rossem.
Misschien is een focus op verleden niet zinvol voor de toekomst (hier moet ik nog wat op kauwen, ben daar niet van overtuigd), toch heb ik gemerkt dat een onderdompeling in de geschiedenis een ruimere blik oplevert. Een frisse wind, een diepgaand relativeren, is dat niet nuttig dan?
Er zijn uiteraard nog vele manieren (naast onderdompeling in de geschiedenis door lezen/museabezoek,… ) om een Brillendans te doen. Welke werkt goed bij jou? Reacties via mail, FB, twitter,…
Alvast eentje van Maaike Neuville (in DM van dit wk): “mijn reis van 9 maanden, (…) het was best confronterend en niet altijd plezant. Maar zien dat de wereld niet om België draait, dat kan ik veel mensen aanraden.”
Ik voeg jouw reactie toe aan dit artikel opdat we elkaar kunnen inspireren over verschillende soorten “Brillendansen”.
* 10 plekken: Salzburg, Verona, Firenze, Siena, Sangimignano, Venetië, Murano, Rome, Pompeï, Vaticaanstad
Lezers die graag een jubileumVorkje toegestuurd willen krijgen (zie vorige post) kunnen nog een bericht sturen. Afsluitdatum = 10 september. Aan diegenen die reeds een aanvraagmail deden: je mag het boekje in je brievenbus verwachten in de loop van de 2de helft van september.
Jullie reacties, zoals beloofd:
– “Reizen” (kwam het vaakst voor)
– “Elke dag iets doen dat je niet gewend bent (andere weg naar het werk nemen, met de linnkerhand tanden poetsen, kleine dingen)”
– “Een goed gesprek waarbij je echt in de huid van de ander kruipt”
– “mijn vrijwilligerswerk met gehandicapten”
– “Geschiedenis: je kan er wél van leren (we leren er veel te weinig van)”
– “NLP”
– “tussen de bergen, alleen (besef van nietigheid)”
– “in dezelfde rayon: een tocht door de woestijn”
– “in de trein/bus/metro spreek ik regelmatig een vreemde aan, iemand die “ver van mij af staat” (op het eerste zicht dan). en ik knoop er een gesprek mee aan. Verrassend hoe snel je dan geconfronteerd wordt met een ander wereldbeeld en hoe dat kan verwarren en hoe moeilijk het is om geen oordeel te vellen en open te blijven staan. Wat in de eerste plaats betekent dat we ons omringen met mensen met dezelfde brillen (zienswijzen). ”
