Parasieten, en hoe ervan te houden
Het mannetje kan niet alleen zijn. Hij vindt een vrouwtje en klampt zich aan haar vast. Dit mag u zeer letterlijk nemen. Ik heb het hier namelijk over de Melanocetus Johnsoni (een soort zeeduivel). Als hij zich éénmaal aan het vrouwtje hecht, groeit haar weefsel over hem heen en wordt hij één met haar. Op die manier wordt hij, voor het leven gevoederd via de bloedvaten van het vrouwtje. Lekker makkelijk. Voor haar biedt zijn aanwezigheid de zekerheid van voortplanting. Een man vinden in de diepe diepten van de zee is immers niet zo makkelijk. (uit: De sensuele zee, Eugene H. Kaplan, geweldig interessant boek!)
De natuur heeft tal van voorbeelden van parasitaire relaties. Ik vind dat zo fascinerend, echt – om van uit je dak te gaan. Ook tussen mensen zie je parasitaire relaties. Soms lijkt de één het slachtoffer, en de ander de stouterik. Het woord “parasiet” klinkt sowieso al weinig sympathiek. Vanuit biologisch standpunt zou je echter kunnen zeggen: de “stouterik kan er niks aan doen, het is nu éénmaal wat ie is.”
Zoals bijvoorbeeld de “Parasite Tree” die mijn man en ik onlangs zagen in Gambia.
Tot onze afgrijzen sluit deze “boom” een andere boom volledig in, zodanig dat de gastheer sterft. Stoute Parasite Tree, zou je kunnen zeggen.
Maar dit wezen doet enkel waarvoor hij is gemaakt, of beter, hoe ie doorheen natuurlijke selectie zich heeft ontwikkeld.
In NLP is één van de vooraannames:
“Elk gedrag heeft een positieve intentie.”
De positieve intentie kan zijn: “overleven”, zoals we bij parasieten in de natuur kunnen observeren.
In ons mensenbrein geeft dat vaak een kortsluiting.
“Elk gedrag is toch niet positief” is de eerste reactie van NLP-studenten. En inderdaad, je kan over zeg maar Anders Breivik moeilijk iets positiefs zeggen. En toch ligt ook bij hem, vanuit zijn wereldbeeld, een positieve intentie bij het moorden van 77 mensen. De positieve intentie is immers niet zozeer gericht naar anderen, maar naar zichzelf. Maar wat dan met ons moreel besef over “goed en kwaad”?
In de natuur is het duidelijk: “een parasiet is een levensvorm die zich ten koste van de gastheer waarmee hij samenleeft, in stand houdt en vermenigvuldigt.” (Wikipedia) Het begrijpen van de positieve intentie countert het oordeel van “stouterik”.
Gefascineerd (en toch met enige weerzin) kijken mijn man en ik naar 2 potjes. In elk potje zit een larfje van de botvlieg. Een aandenken aan onze reis in Gambia. En ja, gruwel maar: de larfjes werden verwijderd uit onze rug. We hadden er ieder eentje (mijn man en ik zijn geweldig solidair naar elkaar toe.) We vernemen dat er weinig tot geen kans is op ontsteking want: het larfje scheidt, tijdens zijn eettocht door onze huid een antibioticum uit. Vanuit afgrijzen groeit een gevoel van mededogen, ja haast ontroering. Toch wel een braaf & attent parasietje, die botvlieg.
Zo zie je maar.
