Je bent een vriend van mij
We zien elkaar niet zo vaak. Drukdrukdruk, u kent dat wel. Toch bestaat onze vriendschap al meer dan 30 jaar. Dértig jaar alstublieft. Recent spraken we nog eens af. Vertrouwd en toch weer met nieuwe ogen keken we elkaar bij de begroeting aan. Met weinig woorden…Vriendschap overstijgt immers de anecdotes en “de beste wensen”. Mijn vriendinnen, Jos & Sas. Welja, ik stel ze u meteen maar even voor. Met Sas ging ik lunchen in haar geliefde Koekenstad. En met Jos zat ik tussen onze geiten, schapen, pony’s en paarden. Sas was getuige (+ceremoniemeester én strenge maar rechtvaardige initiator) van mijn huwelijksfeest met de man van mijn leven. Jos is meter van mijn zoon, de andere man van mijn leven. Zoveel mensen zitten er niet, in mijn dichtste inner circle, maar zij zijn er 2 van.
In de stiltes tussen onze woorden hangt voornamelijk verwondering. Verwondering over de tijd die is verstreken. “Het leven bracht ons op onverwachte plekken…” mijmeren we. Ik zie zowel strijd als vreugde op hun gelaat, zowel moed als verdriet, en als ik in de spiegel kijk, zie ik evengoed strijd, vreugde, moed & verdriet op mijn gelaat, uitgetekend in fijne (en minder fijne) lijntjes. Opgelucht, dat zijn we ook. So far so good. En fier dat ik ben op hen. Pauwefier. Op wie ze zijn geworden. En ook fier op ons, dat onze vriendschap de tijd overleeft.
Zeker, er waren contactluwe periodes. Veel zelfs. Dat de één het druk had, of dat bepaalde levensfases niet gelijk liepen, of dat het er gewoon niet van kwam. U kent dat wel. En toch hebben we onafgebroken gedurende meer dan 30 jaar voor elkaar geduimd. Dat het zou lukken. Met dat leven van ons.
Wat weeft mensen tot vrienden? Is het wat je meemaakt met elkaar? Heeft het te maken met overeenkomsten, of net met verschillen? Wanneer noem je iemand een vriend? (Uiteraard hebben we het niet over Facebookvrienden,… over die devalorisatie en uitholling van het woord “vriend” gaan we het niet hebben) Heeft het te maken met wat je voor elkaar doet? Of is het toeval? Zit er een verborgen “geven-nemen”-balans achter? Welke rol speelt “de tijd”? Wat zijn de ingredienten ? Hoe werkt het weefgetouw van de vriendschap?
Echt jezelf zijn,… zonder maskerades…. zowel lelijk als mooi mogen zijn, zowel verdrietig als gelukkig…zowel mogen falen als mogen slagen… Geen moeten, geen afdwingen of opeisen.
Vriendschap en Controle maken niet de beste chemische verbinding. Tenzij een (op)brandbare.
Het weefgetouw van de vriendschap beschikt over draden van geduld, relativeringsvermogen, vertrouwen, elkaar kunnen en mogen loslaten… Vriendschap vergt een subtiel evenwichtsakkoord tussen afstand en verbinding. In elkaar (willen) blijven geloven. Naast elkaar (willen) blijven lopen. Niet ervoor, niet erachter. Niet te ver. Niet te dicht.
Zoals in elke menselijke relatie is humor de lijm van de relatie. Toch in mijn wereld. Samen lachen… pure zuurstof. (Nu nog komen de tranen in onze ogen als Jos en ik herinneringen oprakelen aan de slappe lach die we kregen tijdens de Duitse les. We noemden de leraar Herr Drommegooris. Onze excuses alsnog daarvoor meneer Goris.
« Ne marche pas devant moi, je ne suivrais pas. Ne marche pas derrière moi, je ne dirigerais pas. Marche simplement à côté de moi, et sois mon ami. » (Albert Camus)
PS: Op de foto: Charly & Melvin hebben geleerd om vrienden te worden/zijn. Interessant; vriendschap is iets dat je kan leren…
