de rozijnenkoek
Het was nog maar 7u20, toen ik vanochtend toekwam in de lobby van een Mechels hotel. Véél te vroeg…maar omwille van files ed, enfin u kent het wel.
Het zachte licht en de warme glimlach van de hoteljuffrouw omhelzen me. Hotels kunnen aanvoelen als een kille balustrade, maar evengoed als een comfortabel fleecedekentje.
Vandaag wordt het een fleecedekentje, en ik laat me dit graag welgevallen. Hey, mijn job is al zwaar genoeg (en nee, ik ga niet staken om 2 jaar vroeger op pensioen te mogen). ;)
Nespressokoffietje, heerlijk – en ja het schaaltje chotoffs en de mini-ontbijtkoekjes staan al klaar. “De kleine genoegens van het leven” denk ik, en mijn mijn hand blijft hangen boven de koeken.
In plaats van een croissantje grijp ik naar de rozijnenkoek.
“Huh?!”
Ik schrik. En ja, het is zover.
Het rozijnenkoekmoment is er. Vroeger dan verwacht. Maar ontegensprekelijk en onafwendbaar, ik kies voor de rozijnenkoek.
En zo zijn er nog meer dingen.
Ik zap naar national geographic, geniet van een krant bij het ontbijt, en verdraag alleen nog Radio 1 in de wagen.
En dan nu de rozijnenkoek.
Ik heb niets tegen rozijnenkoeken hoor, principieel dan – maar ergens, eigenlijk-feitelijk vond ik dat iets voor oude mensen.
Ik neem een hap van mijn rozijnenkoek. Lekker. De volgende stap is Earl Grey thee.
Ik kijk er al naar uit.
Oma zijn, ik ga dat heel graag doen.
