De slappe lach
Luister even mee naar een gesprek tussen mijn schoonmoeder en mij.
(Ter info: we dragen beide oorapparaatjes)
Zij: “Hoe is het met uw zoon?”
(Ik versta haar niet helemaal met het geroezemoes rondom ons maar ik meen te verstaan dat ze vraagt hoe het met mijn hond gaat.)
Ik: “Tja, hij heeft enorm veel last van pellekes.”
Zij: Oh ja? Hoezo?
Ik: “Ja, pellekes. Vies zenne; Ik was hem regelmatig maar het helpt niet. Bah, overal, echt overal heeft hij pellekes.”
(Zij denkt: ze bedoelt spellekes. Haar zoon heeft veel spellekes. En ze ziet mijn zoon al voor zich die overal, op de badkamer, op het toilet, in de living, … overal spellekes speelt.”
Zij: “Maar dat is toch niet zo erg.”
Ik: “Och nee, misschien niet. Het is misschien normaal, hij moet enorm veel pillen nemen.”
Zij: “Oei, alez nu?!”
Ik: “Jaja, iets voor zijn hart, iets voor zijn longen, antibiotica, cortisone, iets tegen de hoest,…”
Zij: “Alez zeg, oei manneke toch.”
Ik: “Ja mamy, maar wat wilt ge. Hij is al zo oud!”
Zij: “Vindt ge dat? ”
Ik: “Toch al meer dan 12 jaar hé. Hij is al meer dan 12 jaar en half!”
Zij: fronst. (Ze denkt: “Meredith zal het over zijn punten hebben. Ik heb het niet goed gehoord. Oei, 12,5, dan is hij wel serieus gezakt met zijn punten.”)
Zij: “Nee, dat is niet zo goed.”
Ik: “Maar ja, zolang hij kwispelt maak ik me geen zorgen.”
Zij: Kijkt verrast. Denkt even na. En denkt dan:” Ze bedoelt dat hij meedoet aan quizzen! Ja, dat is echt iets voor hem.”
Zij: “Oh, dat is goed, ja, dat is goed.”
Ik: “Dus, ik laat het maar zo. Zolang hij kwispelt is het goed. Zeg, maar wie had nu ooit gedacht dat hij zo oud zou worden? .”
We hadden zo nog een tijdje kunnen doorgaan. Maar toch viel op een bepaald moment het kwartje. Of de Frank zo u wil.
En toen volgde een lange gezamenlijke slappe lach.
Mijn schoonmoeder en ik.
Heerlijk toch.
