dreigende tienerzwangerschap in ons gezin!
“Soms lijkt het alsof verontwaardiging wekken de raison d’être van de journalistiek is. Want nieuws is: wat aandacht trekt. Verontwaardiging wekt aandacht op en dan heb je iets op de agenda gezet. Alleen: je wordt er niet echt wijzer van. Veroordelen en roepen: “Dit is schandalig! Dit is belachelijk! staat het begrijpen in de weg.” (Rob Wijnberg) Ik ben het volledig eens met Rob Wijnberg in het Humo-interview (Humor nr 3785) met hem en Tom Naegels.
Ik was trouwens van plan om een stukje te schrijven over gratuit geweld*** bij mens en dier, naar aanleiding van de Bostonfeiten. Natuurlijk ben ik, net als iedereen verontwaardigd over gratuit geweld. En wil ik in de eerste instantie begrijpen, hoe moeilijk dat ook is. En ja, ben ook ik verontwaardigd. Maar gratuite verontwaardiging hoor/lees ik al genoeg om mij heen, waarom er nog een schepje bovenop doen. En bovendien: “Optimism is a moral duty!”, weetjewel.
Hier ben ik dus met geheel ander nieuws:
Marshmallow, één van de kuikens van Suzi en Mike (waarover je kan lezen in mijn blogpost van juli/augustus 2012) is een knappe jongedame geworden. Elke ochtend legt ze 1 ei (een héél kleintje, zoals je op de foto kan zien). En gaat ze erop zitten broeden. Vastbesloten om zelf moeder te worden. Moeder Natuur legt haar dat zo op.
Elke ochtend zet ik haar terug bij de andere kippen en neem het eitje weg. Ze is dan Enorm kwaad. Op mij. Uren later trippelt ze nog mopperend rond en valt ze mij zo nu en dan aan. Waarom ik haar geen kuiken gun? Omdat ze nog een tiener is, tiens. En in ons gezin geldt de regel: Geen tienerzwangerschappen! In het geval van Marshmallow: als het ei bevrucht is, dan is het door de haan. En de haan is haar vader. Get the picture? Nope, sorry Marshmallow. Ik zoek wel een haan voor jou als je wat ouder bent.
Een kip op een ei. Daar is niets nieuws aan. En toch en toch en toch … door alle verontwaardiging om ons heen om zovele Schandelijke zaken, kies ik ervoor om me te verwonderen in plaats van me te verontwaardigen. Verwonderen over de natuur bijvoorbeeld. Verwonderen over de kleine dingen. Waar wij, verwende westerse mens, nog amper bij stil staan. Een kip die kost wat kost op dat ei wil gaan zitten. Fantastisch!
Ik geef toe, dat kost mij soms moeite. Want: “Polla ta deina, deinoterou antropou pelei” “Vele dingen zijn wonderlijk, maar het wonderlijkst is de mens.” (Sophocles). Maar… “deinos” heeft 2 betekenissen: wonderlijk én vreselijk
Er is een dunne lijn tussen verwondering en verontwaardiging. A thin line between love & hate. Naar welke kant wil jij overhellen in je dagdagelijks waarnemen van de wereld?
*** Mijn volgers en wie ik volg op Twitter inspireren mij dagelijks. Zij doen mij regelmatig nadenken. Bijvoorbeeld Carl Vanhemelen vanmorgen. (@CarlVanhemelen). Hij had mijn blog gelezen en naast het compliment (“grappig en tegelijk to-the-point”) twittert hij: de opmerking: “voor geweld hoort geen zinloos of gratuit. Geweld is altijd fout. “Ja natuurlijk!” denk ik onmiddellijk. En direct erna denk ik weer: “Tiens? Waarom spreekt men dan over gratuit of zinloos geweld. Is er zinvol geweld? Dat klinkt absurd, afschuwelijk! Gedragsbiologen verklaren geweld in een ruimere context en verlenen er wel degelijk “zin” aan; agressief gedrag om indruk te maken op “de vrouwtjes” bijvoorbeeld (onbewuste evolutionaire drijfkracht) zie Mark Nelissen (Darwin in het Nieuws). Maar dan gaat het niet over “zin”, maar over: kan je het begrijpen of niet. Is het een semantische discussie? Mmmm, nog iets om op te broeden….(zegt de Marshmallow in mij), dus een stukje over geweld komt er nog zeker. Dankjewel Carl! Andere reacties zijn welkom! Mark?
Mark Nelissen heeft geantwoord (waarvoor dank) met: “Agressie heeft verschillende biologische functies, maar geen “zin”. De “zinloos” voor agressie is een culturele menselijke uitvinding.” Case closed.
