het Salieri-syndroom
Een regelrechte clash van culturen, zo leek het eerst.
Laat mij u even rondleiden op 2 achtereenvolgende avonden die ik onlangs mocht beleven.
Avond 1: chique theaterzaal met veloeren stoelen
Avond 2: kriskras stoeltjes in een typisch, door neons verlicht, parochiezaaltje
Avond 1: “Ne me Quitte Pas”, een choreografie van Isabelle Beernaert, gespeeld door Anna-Alicia Sklias en Juvat Westendorp (oh oh oh wat een mooie mensen!), kostprijs tickets in mijn onderbewuste weggemoffeld
Avond 2: “Van her naar ster”, een toneelstuk, gespeeld door de kinderen van vzw Ter Muren, kostprijs gratis en voor diegenen die dan toch echt een bijdrage wilden doen stond een schoenendoos met een gleufje in.
De beide avonden hebben me geraakt.
En uiteindelijk hadden ze veel met elkaar gemeen.
Het Salieri-syndroom bijvoorbeeld.
Het wat? – hoor ik u al zeggen, en ondertussen googelen
Eén van de redenen waarom ik de film Amadeus minstens 12 keer heb gezien is (naast het feit dat ik sinds kindsbeen af enorm kan genieten van Mozart) het meesterlijk neerzetten van de figuur Salieri, in al zijn tragiek.
Voor mij gaat het Salieri-syndroom niet zozeer om de jaloezie, maar veeleer
om het verlangen iets waar je van geniet, écht héél goed te kunnen…
Mij gaat het om de pijn om te moeten aanvaarden dat waarvan je droomt en waarmee je dag en nacht bezig bent, dat het er niet van zal komen.
De beide avonden hadden het ” énorm graag iets willen en het niet kùnnen verkrijgen, ook al doe je er alles aan”- thema met elkaar gemeen.
De avond met Isabelle Beernaert draaide rond het klassieke thema tweestrijd in liefde, verloren liefde,…dus iets enorm graag willen en het niet kunnen verkrijgen ook al doe je er alles aan, quoi… Het vreten van gemis in je lijf, de worsteling met zichzelf…
De avond met de kinderen van Ter Muren draaide rond het thema: hartstochtelijk een ster (zangeres/voetballer) willen worden maar dan toch maar genoegen nemen met het normale leven (want, ach ja, “succes is ook niet alles” (en moest dit een tweet zijn, dan zou ik #JeffreyWijnbergJaapHollander toevoegen). Gezien worden door anderen, door velen, liefst door de hele wereld, en applaus krijgen en ja … ook “amour” en dat zal zo zijn als ik een ster zal zijn…
Verlangen dat in de lucht blijft hangen.
Dat is lullig … en oh zo pijnlijk.
Verlangen en hoge dromen koesteren, tegelijkertijd vind ik dat van zo’n uitzonderlijke schoonheid.
Ik hecht er bijzonder veel waarde aan.
Toen ik als kind met een haarborstel of een tube tandpasta in de spiegel zong, dan droomde ik er een Shirley Bassey-kleed bij en een volle Elisabethzaal. Dan zag ik mezelf op TV, en hoorde ik mezelf gespeeld op de radio.
Dromen hebben me zo vaak vooruit gestuwd…. ik heb mijn dromen gekoesterd, gevoed en verzorgd.
Onlangs vertelde Jeanette, de geweldig toffe dame die me steeds met open armen ontvangt in het magnifieke Gulden Tulip Hotel te Doorwerth (Nederland), me dat haar dochter haar kinderdroom moest opgeven.
Als van kind af droomde ze om kapster te worden.
En zo geschiedde, ze ging naar de kapperschool en leerde de stiel. Ze voelde “dit is het!” en was dolgelukkig. Tot ze een ernstige allergie blijkt te hebben aan de meeste producten…
Wat moet ze nu met haar leven?
Zo fascinerend … waarvan dromen mensen?
Waarvan komen deze dromen? Van hun talenten?
Van een vaag voornemen op de vooravond van een nieuw jaar?
Of is het gewoon een fysische drift zoals ik het vaak ervaar bij mijn dromen.
Ik moét, en ik zàl…
Komen onze dromen van een pitje, een zaadje, ooit in ons geplant?
Bij de training “Impact From Within” feliciteerde één van de deelnemers Marianne en mij “dat we onze droom om met mensen én paarden te werken, omzetten naar de werkelijkheid”, en dat ook zij “zo graag haar dromen zou willen volgen”. Maar wist ze maar wat ze zou willen! “En àls ik het zou weten, zou ik het wel durven?” vroeg ze zich af.
Toch doen zou ik zeggen, toch doen!
Want ook al is succes niet alles, en ook al kan jouw droom als een bloem verwelken, vertrouw erop dat een nieuw zaadje al klaar ligt om te ontpitten.
Onze dromen en onze angsten, ze liggen dicht bij elkaar.
