Holletje
Als u mij vandaag nog tegen het lijf zou lopen, schrik dan niet… ik zit even in mijn holletje.
Waar een “holletje” voorbestemd leek voor zij die van Mars komen (en néee, hier is geen sprake van schunnige praat) :
Vrouwen van Venus, Mannen van Mars; weetjewel mannen trekken zich zo nu en dan terug in hun hol(letje) oftewel “grot”- …. ik zit er nu in.
Het zat er aan te komen.
Na bijna 20 jaar bij dezelfde organisatie (Gregg-Vedior-Tempo-Team) in het veilige statuut van werknemer/bediende,
heb ik dit hoofdstuk afgesloten en mezelf “gelanceerd” als fulltime zelfstandige (trainer/coach).
(Dé stap! Dé sprong in het diepe. Hét gespreksonderwerp van zovelen in loopbaanbegeleiding rond hun mid-veertig!)
Sinds september 2010 kan je dat woord “lanceren” redelijk létterlijk nemen.
Een rotvaart! F**k man!
Met een onverwachte stuwkracht van 35.000.000 newton, daar ging Meredith dan !
On-af-ge-broken. Met nog een schep erbovenop sinds maart. Triangis go go go!
Voordeel:
Ik ben “gerodeerd”.
Om een nieuwe wagen te roderen is het naar het schijnt belangrijk om veel te varieren (in wegen & snelheden) –
Weleuh… daar werd voor gezorgd. Letterlijk en figuurlijk. En als er niet werd voor gezorgd, zorgde ik er zelf wel voor.
Het aantal mensen en mensjes, (charismatische en charmante, bleke en besnorde, platvloerse en plezante, , prinsessen en paljassen, gewilligen en gezanten, …
en daarnaast ook gewone stervelingen zoals u en ik…) , goh hoeveel zouden het er geweest zijn?
Het aantal gezichten die lichtelijk rood kleurden, handen en benen die wat wiebelden, oogopslagen (van verlegen, aarzelend, met pretlichtjes, over dankbaar tot hooghartig of vernietigend), emoties die bovenkwamendrijven al kabbelend of kwebbelend… hoeveel zouden het er geweest zijn?
Het aantal keer ik een inkijk kreeg in breinen en hoogst persoonlijke verhalen in honderduizend verschillende lichaamstalen………. ?
… geen idee, maar het antwoord komt vooral neer op zoiets als: “veel”.
(Ondertussen Onhandig navigerend tussen téveel opdrachten, de stroom van mails en telefoons, balans vinden met gezinsleven, teleurstellen van vrienden want géén tijd voor sociaal leven sorry niks aan te doen, wel twitterend en sociaal netwerkend wat een aantal vriendschappen dan weer heeft verdiept – ondertussen nieuwe samenwerkingen opstartend die nu rijkelijk openbloeien, – – – – eeuwige dankbaarheid betuigend aan Alex voor de onvoorwaardelijke liefdevolle steun (zowel moreel, als ook praktisch met het verzorgen van kinderen en dieren, mij eindelijk van mijn papieren agenda afgeholpen en mijn werk helpen te structureren om zo het overzicht te bewaren en geloof me dat “structuur brengen bij Dithje” 1 van de 12 werken van Hercules is, … en vooral ongelofelijk veel respect en bewondering voelend voor zijn mateloos optimisme en kracht die mij dragen elke dag weer.)
Ander voordeel:
Een mooi klantenportfolio, blijkbaar blij met de Triangis-aanpak
De “mond-aan-mond-reclame” doet zijn werk want nieuwe opdrachten dienen zich vanzelf aan.
Vandaag 2 opties toegevoegd voor april 2012 wat deze maand nu reeds “volzet” maakt.
Bedrijven met klinkende namen als Puratos, Danone, Nutricia, Humares, Base, …
En vooral ook een warm & helder verlicht pad dat voor mij ligt onder de noemer van:
De School voor NLP, en Coaching & Co.
Boeiende verbindigen met mensen als Marcel Hendrickx, Rudy Vandamme, … een hele eer.
Een vanzelfsprekende en intense samenwerking met Marianne Stas…
ik ben een geluksvogeltje met de beste job van de wereld. Maar too much is too much …
En dus … dan toch een Nadeel van zo’n supersonische start: mijn hoofd is ook volgeraakt.
Toen daarnet, in de wachtrij van de supermarkt , een dame op klaaglijke toon haar levensverhaal begon af te steken (soms denk ik dat “personnal coach” op mijn voorhoofd geschreven staat in flikkerende fluoroze neonletters) en ik een paar volstrekt onredelijke en niet bepaald vriendelijke gedachten voelde opkomen (een selder speelde daarin de hoofdrol), wist ik.. . . . . . . . . . het is tijd voor het holletje.
Het mededogen slash liefdevolle openheid die ik over het algemeen voel voor elke mens, is mijn maatstaf van goed kunnen functioneren in mijn job als coach.
Als dat “op” geraakt”… dan is het tijd om me wat terug te trekken. Tijd voor het holletje.
Dus nu lig ik hier in pyjama, in het midden van de dag, in mijn bed, mijn laptop op schoot, wetende dat ik zometeen de laptop zal dichtklappen, een paar domme angry birds-spelletjes zal spelen, een paar zinnen zal lezen in een boek, waarna ik een beetje zal indommelen, en me verder door de dag zal laten drijven zonder veel actieve inbreng aan de mensheid.
En ik denk dat ik deze procedure ook morgen zal herhalen.
Dat zal de mensheid wel overleven denk ik dan.
