Lichaamstaal
Tijdens het observeren van deelnemers tijdens een workshop van Triangis zag ik het weer gebeuren; de subtiele (en soms niet zo subtiele) manieren waarop mensen elkaar “immobiliseren” of “wegwuiven”.
Een hand die strak en bruusk wordt opgestoken, een doelbewust vermijden of net té lang vasthouden van oogcontact, plots vooroverbuigen terwijl de ander achteruit deinst en de armen kruist,… zovele zinnen die we tussen de regels aan elkaar vertellen.
Als je erop begint te letten is het hilarisch.
Het kleine en grote spel van “wie is beter”, “wie is de baas” ?
Er zijn ooit momenten geweest dat ik daar heel triest van werd, … maar tegenwoordig kijk ik er eerder naar met een mengeling van ontroering en gelatenheid, met een laagje fascinatie rond. Want het is toch écht wel fascinerend om te zien.
Nu ik me voorbereid op de privélessen die ik volgende week ga volgen bij Chris Irwin (www.chrisirwin.com)
ben ik me nog meer bewust van de eigen lichaamstaal en die van anderen (mensen en andere dieren). En me nog meer bewust van hoe weinig bewust ik toch nog ben.
Alleen al observeren is heerlijk. En enkel dààrmee bezig zijn.
Mensen communiceren op bewust niveau vooral “van gezicht tot gezicht”. Paarden doen dit veel meer “van lichaam tot lichaam”. Boeiend om die taal te leren.
Als ik met Wasabi (mijn merrie) in de weide oefen, telt immers elk gebaar, elke staartzwiep, elke heupbeweging… een hypnotiserende dans waarbij elk moment nieuw is.
Daar waar geen gesproken woorden zijn. En toch zo ontzettend veel wordt gezegd.
Waar wél woorden zijn, tussen mensen – ontglipt ons wat er tussen de regels wordt gezegd.
Of nee, het ontglipt ons niet, Het stuurt ons onbewust aan.
Soms stel ik me voor dat er een soort van kabouter Wesley-stemmetje roept wat mensen met hun lichaamstaal aan elkaar vertellen.
Hilarisch gewoon… :)
