Misbruik in de uitzendsector?
Loesje trekt meteen mijn ochtendaandacht. Miauwen doet ze niet echt, het lijkt meer op het geluid dat uit de Munch’s Schreeuw komt. Geen, en toch behoorlijk aandachttrekkend. Als kersverse suikerpoes (een kat met diabetes krijgt deze nickname kado) staat ze op dieet. Ik bereid haar spuitje insuline voor terwijl ze me met donkere blik aanstaart. Verontwaardiging alom. Ik trek een blikje open (je wil niet weten wat dat speciaal diabetesvoer kost) en gulzig slokt ze alles op, terwijl ze niet eens merkt dat ik haar prik. Ze wil nog. Ze krijgt niets meer. Ik ben keihard. Munch’s schreeuw komt me weer tegemoet. Verontwaardiging alom, een groot onrecht wordt haar aangedaan.
Als ik wat later naar de supermarkt ga, overvalt me weer de rijkdom aan keuze die we hebben. Bij “decolruyt” in onze buurt is het bovendien gezellig toeven, meer een brasserie eigenlijk. Je wordt verwelkomd met koffie en koekjes, waarna je een hapje en een grabbeltje kan nemen van –in die volgorde- gewokte kip, lange vingers, Lays peper & zout, macademianoten, marshmellows, championsoep en cake. Allemaal gratis.
En als het regent, of vriest of als het té warm is zitten we lekker binnen. Met stevig dak.
De laatste dagen hoor ik via media links en rechts dat de jongeren “in opstand komen” tegen de uitzendbureau’s. Ze voelen zich misbruikt. Wel wel wel.
Moest er zoiets bestaan als “de jongeren”, ik zou “de jongeren” eens flink door elkaar willen schudden. Seriously.
Ik herinner me nog mijn eerste interimcontract. Bij “uurloon” stond er: 260 belgische frank. Bruto. En blij dat ik was! Blij met een kans, blij dat ik zoveel kon leren. Gratis. Bij mijn vorige job (als paardrij-instructeur in een manege in Brussel) was er geeneens een contract. “Dat moest nog in orde worden gebracht”. Na 1 jaar, nog steeds niets. Je wil niet weten hoe ik die dagen kon rondkomen, ik weet het zelf niet meer zou ik zeggen, moest er niet plots een flard herinnering opkomen van bonen in tomatensaus, en beschuiten van denaldi. Met een diploma “paardrij-instructeur”, tja, daar kom je niet meteen ver mee, buiten maneges dan. Interim was mijn opstap en uitweg tegelijk. Heel lang op dagcontracten. Daarna ben ik (met weekcontracten) drie jaar op interimcontract gebleven. De vakbond bleef mij bestoken met de vraag of ze in mijn naam geen “actie mochten ondernemen” tegen dit ernstige onrecht. Terwijl mijn werkgever me de flexibiliteit bood om mijn werk te combineren met mijn PIW-muziek. Toen het muziekverhaal geschreven was, kreeg ik een vast contract. En ja, het kwam mijn werkgever ook goed uit, die lange tijd op interim; ik hoef daar niet naïef over te doen. Geven & nemen, “als je jong bent, moet je investeren” zou mijn grootmoeder zaliger zeggen. En ook: “ge moet niet verwachten dat anderen het u gaan aanbieden op een gouden platooke”.
Twintig jaar heb ik in de uitzendwereld gewerkt. Bij dezelfde werkgever. Met veel liefde. Van consultant, over accountmanager tot salesmanager. Het is een fantastische sector. Mensen krijgen kansen, die ze elders niet krijgen. Tijd voor een anecdote! Ik kwam onlangs X tegen in de “Wingtips” op de luchthaven van Zaventem. Hij droeg een net pak. Ik had hem meer dan 15 jaar geleden aan het werk gezet als afwasser. Ongeschoold, sprak geen nederlands, geen frans, geen engels. Ik kon hem nergens plaatsen omwille van de taal. Maar hij wou werken, had handen aan zijn lijf, was beleefd en vriendelijk en benutte de kans die hij kreeg. Hij spreekt nu vlot nederlands, frans en engels en is teamleider. “Nog eens bedankt hé” wuifde hij me na. Nog steeds een jongen van weinig woorden, maar wel met b*** aan zijn lijf. Dat brengt me terug naar “De jeugd”. Voelt zich misbruikt door uitzendkantoren. Héhé. Omdat er valse vacatures aan de vitrine zouden hangen. Jeetje.
Bij Peeters & Pichal was “De jeugd” nog niet wakker om in debat te gaan met Jan Denys. Hij antwoordde dan maar alleen op de verontruste vragen over “massale klachten”. Dat het in een snelle sector als deze idd wel kan gebeuren dat vacatures die nog uithangen, reeds zijn ingenomen. Dat er met een aantal van 378.730 uitzendkrachten (cijfers Federgon) klachten kunnen voorkomen, is normaal. Missen is menselijk. Maar om nu te spreken over misbruik. Please. Ontelbare malen, -zonder overdrijven hon-der-den malen- heb ik poetswerk voorgesteld en moeten vaststellen, -keer op keer- hoe verontwaardigd men reageerde. “Poetsen, sorry, nee, dàt wil ik niet doen.” En afwasser op de luchthaven? Je raadt het al. Enkel mensen als X voelden zich daarvoor niet te goed.
Misbruik van mijn voeten.
Anyway, zoals Vincent Vandenameele me gisteren terugtwitterde: “slecht nieuws verkoopt beter”. Hopelijk volgt er weldra alsnog een artikel hier en daar, met correcte cijfers, meerdere partijen ah woord, en godbetertnogaantoe(zou je dat nog mogen verwachten van journalisten?) gefilterd door een objectieve onderzoeksbril.
Soms vraag ik me af wat”de jeugd” nog meer nodig heeft om dankbaar voor te zijn. En als we het doortrekken… de zuurpruimende brugpensionerenden, en iedereen die ertussenin zit en niet elke dag zijn “2 pollekes kust” omdat we g*vr*d*mme in één van de rijkste landen van de wereld leven, je kan en mag zeggen wat je op je lever hebt zonder voor je leven te vrezen, je op straat kan zonder oorlogsgeluiden om je heen, er genoeg scholen zijn, artsen, apothekers, … noem maar op. Zoveel dagdagelijks om je heen dat je als vanzelfsprekend beschouwt, en waar men in de meeste landen van de wereld jstikjaloers op is.
En als je niet voor een interimkantoor wil werken. Schrijf je dan niet in.
Interim betekent niet: direct een vast contract, een auto en Iphone “onder uw gat.”
Kijk om je heen en wees dankbaar voor de omstandigheden waarin je bent geboren.
En steek de handen uit de mouwen. Stop met zagen.
V*rd*mm*e.
