ouderschap
Het nieuwsbericht over een vader die zijn baby in de wagen vergat tijdens de warmste dag van het jaar schokte velen. In de reacties om me heen hoorde ik zowel: “dat kan ik niet begrijpen” als “dat kan iedereen overkomen”. Anyhow, het is een drama.
De laatste weken was ik onder de indruk van Suzi Wan. Hieronder vind je een foto van “onssuzi” met een deel van haar kroost:
Met hersenen van de grootte van een erwt toont ze ons een sterk staaltje van ouderschap. Links van haar zie je een flard van een donkergrijs kuikentje: Tiramisu. Wel, T. is niet van haar. Tiramisu werd uitgebroed door Lemmens. Lemmens liet het natte kuikentje in de hoek van de stal liggen, onbeschermd naast de gebroken eierschaal. Ze had nochtans verwoed en intensief gebroed, en leek enorm van streek toen we uiteindelijk haar jong toch wegnamen, omdat het dreigde te sterven omdat het door haar niet werd beschermd tegen de kou/geiten/andere kippen. Ze zorgde gewoon niet goed voor het kuiken. Wilde het wel. Maar het was niet goed genoeg. Lemmens had het ouderschap niet in zich, blijkbaar. Hoe komt dat toch?
Tiramisu, geadopteerd
Suzi daarentegen legde de eieren die ze wilde uitbroeden op een plek waar noch de andere kippen, noch de geiten kunnen komen. (Suzi kan enorm hoog springen. Ja, sommige kippen kunnen springen.) Kan jij begrijpen hoe een brein van amper een erwt groot dit kan bedenken? Soit, om een lang verhaal kort te maken, nadat er een paar van Suzi’s kuikens uit het ei waren gekropen hebben we Tiruamisu mee onder haar royale achterwerk geschoven. Tiramisu werd geadopteerd en is ondertussen uitgegroeid tot een flink kleuterkuiken, die 5 centimeter uittorent boven haar/zijn broertjes en zusjes.
Gefascineerd hebben onze kinderen Suzi en haar kuikens geobserveerd. De kracht van de natuur. Puur instinct, en tegelijkertijd heeft het iets “wijs”. Suzi is een echte “moederkloek”. Geen minuut van de dag laat ze haar ogen afdwalen van haar kuikens; volledige toewijding. Ze leert hen scharrelen (hilarisch zicht) en communiceert met hen in veel verschillende klanken. (Wist je dat kippen tussen de 30 en 40 verschillende klanken kunnen produceren met ieder een andere betekenis, zoals bijvoorbeeld de waarschuwing voor een roofvogel anders is dan de waarschuwing voor een vos.)
Intense toewijding voor het ouderschap. Aan niets anders kunnen denken dan je eigen bloed, alles dat ervoor wijkt. Ik kén het gevoel. Nu mijn zoon 18 is en meerderjarig, voelt het eigenlijk net zo dan toen ik hem in de draagzak tegen mijn buik hield. (Niet letterlijk hé – duh – 1m86, daar zijn geen draagzakken voor). Iemand nam hem eens ongevraagd uit de wieg, hij begon te huilen – als een leeuwin heb ik hem uit haar handen gerukt, en haar uit huis gejaagd. (Met rode wangen denk ik daar nog aan terug. Hmm. Mijn reactie was toch wel ietsiepietsie disproportioneel. En tegelijkertijd voel ik toch weer die woeste drang om hem te beschermen.)
Het lijkt zo vreemd, zo tegennatuurlijk (zowel bij kippen als bij mensen) dat er individuën zijn die niet over de “skills” beschikken om hun jong terdege te beschermen. De (bijna compulsieve) drang om voor een jong te zorgen is zo’n grote kracht, is zo essentieel voor de overleving van de soort,… een jong dat wordt verwaarloosd – genegeerd het klopt niet vind ik. Tegen-natuurlijk. Abnormaal.
Ik kijk naar Lemmens, ze rent vaak rusteloos rond. Lijkt vaak kwaad.
Suzi daarentegen is rustig, zelfverzekerd, vol vertrouwen.
Ik voel medelijden met Lemmens.
