over handen en lijf
Haken, tuinieren, rokjes maken, quilten, bakken, de hedendaagse vrouw is weer volop bezig “met de handen”. En verder is er Start to Run, Bikram Yoga, Pilates, Zumba, … die ons lijf aanspreken. En voor de mannen is er natuurlijk koken en Vive le Vélo! Het is vaak het gespreksonderwerp onder vriendinnen: “ik moet nog eens iets doen.” “Ja, ik ook, ik heb dat nodig, om te unwinden.”
In “De lessen van Burnout” van Annegreet Van Bergen (Uitgeverij Spectrum, eerste druk 2000, dertiende druk 2010 – ISBN 9789027415912) lees ik: “In Nederland en de rest van de Westerse wereld is de agrarische en industriële economie verschoven naar een diensten- en kenniseconomie. Handarbeid is vervangen door hoofdarbeid met alle psychische risico’s van dien.” De schrijfster (die zelf als economisch journaliste voor Elsevier en de Volkskrant een burnout heeft gehad) stelt dat wanneer het hoofd als productiemiddel belangrijker wordt dan lichaamskracht, het niet meer dan logisch is dat mensen eerder last van hun hoofd krijgen, waarbij het grootste risico is niet meer goed te kunnen ontspannen.
Wegdromen, mijmeren, doelloos je gedachten laten komen en gaan, … wat staren…., dat is namelijk wat je doet als je een repetitieve handeling met je handen uitvoert waarbij je niet hoeft na te denken. Dat ontspant het brein. Onlangs zag ik een foto van 3 ministers (Alexander De Croo, Johan Vandelanotte en Didier Reynders) die tijdens het wachten zich concentreren op hun smartphone. Grappig beeld. En euh… herkenbaar. Gewoon wachten, wat staren, zich vervelen…. het gebeurt niet meer zo vaak. Ik grijp naar mijn iphone en ga naar mijn timeline van Twitter. Zo lees ik misschien nog iets interessants terwijl ik wacht. Heel blij ben ik daar mee, maar ik geef toe dat als ik het heel druk heb mijn brein dan soms gewoon nood heeft dat Meredith gaat strijken. Ja strijken. In plaats van nog wat vakliteratuur te lezen, te twitteren of na te denken over de design van een nieuw programma. En wat doe ik het liefst? Dat is alvast niet strijken. Eerlijk: ik ben liever bezig met mijn job. Maar ik besta nu eenmaal niet enkel uit een hoofd. Er is ook nog dat lijf. Dus ben ik toch ook weer opnieuw beginnen lopen. Vooral dat beginnen valt me zwaar. En het lopen zelf ook. Man, wat haat ik dat. Hartsgrondig jawel. Dan hou ik meer van haken. Vind me gerust een tuttebel I don’t care. Haken is top!
En toch blijft het vandaag moeilijk om mensen (mezelf incluis) wat meer bezig te laten zijn met hun handen en hun lijf. Vaak hoor ik van managers in coaching: “Vroeger sportte of tuinierde ik en dat deed me echt goed, maar dat komt er niet meer van.” Toen we, als holbewoners voedsel dienden te zoeken over lange afstanden, vruchten plukken,… hadden we vanzelf llichaamsbeweging. Toen maandag nog wasdag was, en we een hele dag bezig waren met intensieve schrobbeurten, hoefden we ons niet druk te maken over “iets dat we moeten doen om te unwinden”. Gelukkig maar. Geef mij maar de flexibele keuzevrijheid die er nu is. Mits zij gepaard gaat met discipline. Dan pas is het echte vrijheid.
