Pleidooi voor het huwelijk, vervolg
Een pleidooi voor het huwelijk, Deel 2 – Rituelen en symbolen
Van veel structuur word ik onrustig.
Een ontspannende dag is voor mij een dag waarop ik mijn gedachten de vrije loop kan laten en, van de hak op de tak, de ene activiteit afwissel met de ander zonder causaal verband. Een half blogartikel, een wasje insteken, een mail beantwoorden waar ik wat op zat te broeden, blogartikel afschrijven, wat opruimen, een half uurtje beelden monteren, even dag zeggen aan de geiten, een paar toertjes haken, een boterhamke eten, de hoeven uitkrabben van de pony’s, mijn benen ontharen, … héhé… chaotische orde in plaats van een strakke voorgekauwde voorspelbaarheid.
Toen ik lang geleden eens met een vriendin op reis ging met de kinderen naar een bungalowpark, stelde ze ah begin van de week voor om een schema te maken van wat we elke dag zouden eten en wanneer. Ik kreeg het er onmiddellijk benauwd van. Zij had gelijk hoor, met kinderen dien structuur aan te brengen. Instinctief reageer ik er echter niet zo goed op. (*als je vanuit de toekomst komt en 3 sleutels zoekt voor een spannend huwelijk: Lees Dit Artikel Zeker Verder: Het Is Weliswaar Niet Zo Gestructureerd Maar Wel Wààr!)
Rituelen en Symbolen zijn voor Structuur wat de Zwarte Pieten zijn voor Sinterklaas.
Handige hulpjes. Opwekkers en instandhouders. (*bericht vanuit de toekomst: ik mag niet meer Zwarte Piet zeggen. Roetpiet moet het zijn. Maar dat wist ik nog niet in 2011. Ik dacht echt dat Zwart van Zwarte Piet kwam door het roet in de schouw. Waarvoor excuses).
Nog maar de laatste 2 jaar ben ik de waarde beginnen in te zien van het aanbrengen van symbolen om structuur te brengen in het leven – het leven in zijn geheel. Ik ging er prat op om mee te gaan “met de flow”. In elk moment staan. Dat is nog steeds zo hoor. Maar “de lange termijn overschouwen en daarin “honken” aanbrengen voeg ik steeds meer en meer toe.
Hoort het bij volwassen worden?
Toen ik vanochtend het interview met Tom Barman las in De Morgen schoot dat even door mijn hoofd.
Een fotosessie bij een fotograaf in het kader van een communiefeest. De foto’s die dan achteraf, in mooi handgeschept papier worden rondgestuurd naar familie. Kleinburgerlijk gedoe vond ik dat.
Nu kijk ik er wat genuanceerder naar – zoals met alles is je innerlijke beleving afhankelijk van je perceptie en invalshoek.
Rituelen zijn vertalers van Waarden. Dat wat we belangrijk vinden.
Een jubileum, een gouden horloge (waar is dat ritueel naartoe?), beschuit met muisjes of suikerbonen, … allemaal sociale afspraken die cultureel bepaald zijn, klassiek of eigen aan de familie/individu. Ze geven extra betekenis aan wat men in het leven belangrijk vindt.
Welke de handelingen zijn (want rituelen zijn bijna altijd “doe-gericht”; je moet er toch een beetje moeite voor doen) kan sterk verschillen. Eigenlijk doet “wàt je doet” er niet echt toe. Daar ben ik nog maar pas achter. Het gaat ‘m erom dàt je een handeling aanduidt als “zwarte piet”, vertaler van de waarde.
Van rituele slachtingen over het opheffen van het glas en “klinken”,… rituelen zijn zo oud als de mens zelf.
Ik weet niet vanwaar mijn weerstand vandaan kwam. Ook bij het voorbereiden van ons huwelijksfeest was het eerste dat ik dacht: “geen servietten die in het rond draaien bij “de lac des connemara”. Nochtans zijn we de week voor ons huwelijksfeest naar een huwelijksfeest geweest waar de servietten rondzwierden op de tonen van Sardou, … en ik voelde me toch ontroerd. Herkenning, mens zijn onder de mensen, iets tijdloos … dat is wat symbolen en rituelen ons bieden.
De voorbereiding en het huwelijksfeest zelf was een innerlijke ontdekkingstocht door het land van de Rituelen en Symbolen. Uittesten in hoeverre ik me ervoor wou openstellen. En ook mijn grens ervaren, mijn nog steeds bestaande weerstand.
Jezelf verbinden met iemand, trouwen … het is op zich een ritueel.
De symbolen waar ik verder nog van heb genoten tijdens deze dag:
– something new, something old (een caméebadge van Tanneke (die mij heeft opgevoed en stierf toen ik 9 was) aan mijn petticoat bevestigd, something borrowed (een speldje van één van mijn stiefdochters), something blue.
– de trouwring: om er nog extra betekenis aan te geven hebben we ze zelf, gemaakt, tijdens een workshop met Wim Meeussen.
– het vragen van getuigen: mensen die je als mentor/engelbewaarder ziet … We waren gulzig en kozen er 4.
– de openingsdans: deze samen voorbereiden en oefenen (jaja!) was gewoon héérlijk! Heel intiem. Pas door het te ervaren, en doorheen te gaan snap ik “het”. (Ook zo’n openingsdans vond ik vroeger maar een flauwe bedoening)
– Rijst bij het buitenkomen van het gemeentehuis: we wisten het niet vooraf, maar het was er wel. Leuk! (De betekenis erachter; vruchtbaarheid toewensen, negeren we uiteraard volkomen)
– De speeches… de speeches van onze getuigen én van mijn man hebben me diepdiepdiep ontroerd.
Verder was het huwelijksfeest ook voorzien van niet zo traditionele symbolen/rituelen. Zoals bijvoorbeeld:
Vrouwen die hun pumps uitschoppen en samen uitgelaten op blote voeten dansen … laat dit bij deze een ritueel zijn op elk trouwfeest van meisjes van boven de 40!
Spontaan “The morning I wake up, before I put on my make-up” zingen nadat de ring over mijn vinger schoof, waarna de kinderen en getuigen spontaan antwoordden “I say a little prayer for you!” en waarna iedereen aanwezig in het gemeentehuis rechtstond en begon mee te klappen en zingen. Spontaan!
Diepe dankbaarheid gaat naar vier vrouwen die op majestueuze wijze de afwezigheid van een moeder en een vader op mijn trouwfeest compenseerden. Reinhilde, Saskia, Anke en Marion … dankjewel.
Rituelen en symbolen gaan, in alle culturen en in alle tijden over familiewaarden.
Over de jaren heen, doorheen elke levensfase er zijn voor elkaar. Als een rots in de branding.
“We komen misschien niet zo goed overeen, maar we zijn er toch maar.”
Een deel zijn van een geheel dat bevattelijker is dan “de planeet” of “het universum”.
Daar al beginnen met “be the change you want to see in the world.”
Weet je, ik ben ervan overtuigd dat een mens fundamenteel alleen staat in het leven.
Alleen geboren worden, alleen sterven, en daartussen komen en gaan anderen.
Dat is een overtuiging waar ik veel kracht uit putte, maar vaak ook wanhoop.
Dankzij de mooiste dag van mijn leven, mijn trouwdag, voelt dit milder.
Ik ben deel van een groter geheel dat dichter bij mij staat dan ik dacht.
