RIP Charly, the King of the World
Dat ze me zouden mogen opsluiten in de psychiatrie. Dat ze me van de grond zouden moeten vegen als een plas water.
Dat zei ik. Reeds toen hij 4 jaar was en een hartkwaal werd vastgesteld zei ik dat. Dat ik me het niet kon voorstellen dat ik hem zou moeten afgeven. Toch wist ik dat dat ooit zou gebeuren. Zo gaat dat.
Ik rij naar de manège. Ik ben niet uit elkaar gevallen. Ik ga stro halen. En vitaminen voor Wasabi. Er wordt gewerkt aan nieuw leven. Een veulen. Misschien. Als het lukt. Een ander leven is gestopt. Ik kruis een man. Hij merkt mijn rode ogen op. Vraagt niets. Gelukkig. Ik wil niets zeggen. De man heeft ook rode ogen. En een rood hoofd. Het is nog vroeg in de ochtend. Hij heeft al gedronken. Alcohol. En denkt dat niemand het weet. Ik weet het. En zeg niets. Gelukkig denkt hij.
De rouw zet zich in. Deels met een professionele aandacht observeer ik het. Rationeel was ik voorbereid. De fase van ontkenning ben ik al lang voorbij. De volgende fase, kwaadheid, ach nee. Op wie of wat. Al sinds zijn 9 jaar verwacht ik elke dag dat het zover is. Door zijn hart. Met al zijn allergieën. Met de tumor op zijn milt vorig jaar. Hij kan dingen naar de titel van duurste hond van de wereld. Al die medicijnen. Al die echo’s. Zo gaat dat als je “graag ziet”. Al sinds zijn 9 jaar werd hij rotverwend. En dat merkte je. Charly beschouwde niet alleen ons, maar de ganse straat, en bij uitbreiding de hele wereld, als zijn onderdanen. Op het arrogante af. De honden in de buurt liepen in een boog om hem heen. Hij is, notabene vandaag!, te zien in een aflevering van De Kampioenen. Als dat je al niet wereldberoemd maakt. Charly. The King of the World.
Ik lig niet als een plas water op de grond. Ik rouw. Dat is geen rationeel proces. Opmerkelijk. Rationeel voorbereid zijn, en toch die rouwgolf van verdriet. Het doet pijn, maar het is OK. Ik maak een powerpoint als ode aan zijn leven. Een mooi leven. Het was een mooi einde. Hij stierf op de schoot en in de armen van zijn beste vriend, mijn zoon. We waren met zijn 3. Charly, mijn zoon en ik. Een laatste kwispel.
Op de nationale feestdag van België. Zoals het een koning betaamt.
Dank je wel Charly. Voor de 12 jaar, 9 maanden en 9 dagen.
