Schaamte
Hij wrijft het zweet van zijn voorhoofd met een gebruinde arm.
“Kan u even wachten, we zijn zo klaar” vraagt hij verontschuldigend.
In zijn blik zie ik schaamte.
“Geen probleem, ik heb tijd” glimlach ik en laat mijn raampje wat naar beneden om het zonnetje te laten binnenschijnen in mijn wagen.
Ik zie hoe hij aan het werk gaat. Duidelijk een harde werker. Gespierd lichaam, warrige blonde haren.
Even later komt hij terug en ik zie dat hij oogcontact zoekt en iets wil zeggen.
Uit het niets vertelt hij: “Tja, twee jaar geleden was ik topverkoper bij X (bekend automerk). Met de crisis werden een aantal mensen aan de deur gezet, vooral de duursten hé… Ik dacht echt dat ik terug ergens als verkoper aan de slag zou kunnen gaan… twee jaar lang heb ik actief gesolliciteerd… maar niemand wil blijkbaar een man van in de 50. En ja, nu werk ik aan de vuilkar…”
Ik weet niet zo goed wat ik moet antwoorden, ik had me niet aan zijn levensverhaal verwacht, eerder aan het praatje over het weer of over wegenwerken zo.
Hij gaat verder: “Ik heb echt mijn best gedaan om iets te vinden, alez … 30 jaar ervaring als verkoper, je zou denken dat er toch 1 bedrijf in geïnteresseerd is … blijkbaar niet, ….”
Hij schudt zijn hoofd, een beetje in zichzelf gekeerd en lijkt het zelf nog niet goed te geloven.
Ik luister alleen, mijn hoofd wat schuin uit het raampje, mijn adem wat inhoudend want zijn verhaal raakt me.
Hij zucht en kijkt naar zijn collega’s die naar hem teken doen. “Ach, het valt wel mee hoor, maar ik had dat nooit kunnen denken. Ik bij de vuilniskar…maar ja, een mens moet toch iets doen hé… ik kon niet blijven hopen.”
Ik vertel dat ik zijn verhaal herken, … ik heb steeds met veel liefde in de uitzendwereld gewerkt maar zelf de knelpunten van de arbeidsmarkt ervaren. Langs zowel de kant van de werkgever als van de werknemer. Complexe situatie, niet zo 123 op te lossen. Ik heb begrip voor beide kanten, maar nu ik deze man hoor, en beluister kan ik het alleen maar jammer vinden voor hem.
“Ik kan zoveel meer betekenen voor een bedrijf” voegt hij eraan toe. “Maar ik krijg zelfs niet de kans om me voor te stellen, door de geboortedatum op mijn CV wordt ik niet weerhouden en dat wordt me ook zo gezegd. De premies die ze voor 50-plussers kunnen krijgen helpen niet veel.”
Ik zeg hem dat ik veel respect heb voor het feit dat hij toch niet bij de pakken is blijven zitten.
“Ik wil toch iets nuttig doen voor de maatschappij” zegt hij. En in zijn ogen zie ik naast van schaamte nu ook een glimp van trots.
Hij steekt zijn hand omhoog en ik rij door.
De eerste blik van schaamte in zijn ogen blijft nog dagen hangen.
Welk werk doe je en in hoeverre bepaalt dit jouw identiteit ?
