vele vormen van liefde
“There are as many sorts of love, as there are moments in time.” (Jane Austen)
Gisteren hadden we een intervisie- en huiswerksessie van de training “Provocatieve coaching” die ik bij het Instituut van Eclectische Psychologie bij Jaap Hollander en Jeffrey Wijnberg volg. Vier Nederlanders staken de grens over om in België tussen onze geiten te oefenen. Het was gezellig. Veel lachen, dat hoort nu eenmaal bij die methodiek. Heerlijk, … humor die zuurstof schept om gedachten te laten kantelen.
Ik merk dat als ik in België vertel dat ik die opleiding volg, ik vaak negatieve reacties of afkeuring krijg. Het woord “provocatief” lijkt in tegenspraak met “liefdevolle aanvaarding” die je als coach dient te geven aan je client. Het lukt me zelden om duidelijk te maken dat dit net wél ook hoort bij provocatieve coaching, … het oordeel is er sneller dan luisterbereidheid.
Gisteren werd ik zelf op provocatieve wijze gecoacht, door hen alle vier.
Het leek op een ritje op een rolleroaster doorheen mijn gedachten en gevoelens: van verzet, over irritatie tot ,verwarring naar relativering, bevrijding, inzicht en helderheid. En dat allemaal op een half uurtje. Beweging is het resultaat. En ik moest om mezelf lachen.
Ik voelde me niet uitgelachen, integendeel, ik voelde me nét heel erg aanvaard.
Een directielid, bij wie ik zo nu en dan eens een provocatieve techniek uit de kast haal tijdens zijn coachingtraject, omschreef het in een mail ll als volgt: “Je brengt mij “van mijn melk” en gek genoeg vind ik dat OK. De moment zelf ben ik in de war, en soms zelfs een beetje boos op jou, maar tegelijkertijd lijkt het alsof je mijn beste vriend bent. Uiteindelijk bereiken we resultaat, en dat staat voor mij nog steeds voorop. Ik heb niets aan een coach die mij alsmaar mee met de haren strijkt, daar val ik bij in slaap, en blijf ik gehecht aan mijn probleem. Want “veranderen” ach ach… , mensen zeggen wel dat ze dat willen, maar de meesten houden zich krampachtig vast aan hun status quo. Het feit dat ik tijdens onze sessies zo vaak moet lachen,is dan nog eens een kers op de taart. Je maakt dat ik moet lachen om mezelf, want jij zegt dingen die ik vaak stiekem wel denk, maar niet luidop durf te zeggen. En dat is onwaarschijnlijk bevrijdend.”
