Wereldvreemd
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een matige tot sterke neiging tot wereldvreemdheid kan vertonen.
Tot mijn dertigste had ik bijvoorbeeld geen handtas. Het nut ervan was me volledig onduidelijk. Toen nog maar eens een vriendin in de lach schoot: “Ben je daar weer met je plastik zakske?” En jawel, een plastikken zakske van “de GB” kon prima dienen om mijn portefeuille, sleutels en agenda te vervoeren.
Rond mijn 21ste werkte ik voor een muziektijdschrift als freelance journaliste. Ik zie nog het beeld voor mij toen ik in een chique lobby van een Brussels hotel wachtte op Chris Rea waarvan ik een interview zou afnemen. Ik kwam net van de manège waar ik paardrijles gaf en zat daar te nippen aan een witte wijn in mijn vuile paardrijkleren met mijn plastikken zakske. De neerbuigende blik van Chris Rea op mijn verschijning staat nog op mijn netvlies. (Zijn eerste indruk werd bevestigd want ik was werkelijk een lousy hilarisch slechte muziekjournaliste). Zelf zag ik geen graten in mijn plastik zakske.
Uiteindelijk heb ik toch maar de overstap gemaakt van plastikken zakskes naar een handtas toen ik een keer te veel mijn sleutels was verloren (een plastikken zakske blijkt namelijk niet bodemvast te zijn voor een bos sleutels).
Maar nog steeds kan ik bijvoorbeeld op de meest onmogenlijke momenten op de grond gaan zitten als ik daar zin in heb. Tijdens een training bijvoorbeeld, en dan zie ik de cursisten verbaasd naar mij en naar elkaar kijken terwijl ik in kleermakerszit mijn verhaal verderzet. In het beste geval wordt dat “spontaan” genoemd, of “ontwapenend” (deze hoorde ik onlangs), in het slechtste geval “sociaal onaangepast”. :)
Vorige week zei iemand mij: “Ik vind het heel leuk dat jij het kind in jezelf nog zo levend houdt, dat zouden meer mensen moeten doen.” En dan kan ik niet anders dan verbaasd luisteren naar deze reactie op een voor mij volkomen normaal gedrag.
Wat dit met dieren te maken heeft, geen idee. Wat denk je?
