Wie ben jij ?
Deze vraag kan gesteld worden in diverse contexten: op café, een netwerkevent, een blinddate, een toevallige ontmoeting,een sollicitatiegesprek, …
Misschien is die vraag onbeantwoordbaar. Je bent zoveel. Naargelang de rol die je inneemt (als vader, als kameraad, als werknemer, als echtgenoot, (m/v) …) toon je delen van jezelf. Ook naargelang je leeftijd kan je veranderen; naarmate je ouder wordt kan je angstiger of cynisch worden, of net geduldig, rustiger, socialer, introverter, …. Dus ook al is de vraag onbeantwoordbaar, wat mij fascineert is:
Wat bepaalt hoe jij de vraag “wie ben ik?” beantwoordt?
Wat bepaalt wie jij bent? (of hoe je jezelf ziet) Neem eens een paar seconden, wat is het eerste dat in je opkomt?
“Ik ben advocaat.” “Ik ben een echte Gentenaar.” “Ik ben moeder van 3 kinderen.” “Ik ben CEO.” “Ik ben milieu-activist.” “Ik ben Moslim.” “Ik ben een typische Vandenbroeck.” “Ik ben Vlaming.” “Ik ben werkloos.”
Onze identiteitsbeleving is in de loop van de geschiedenis sterk geëvolueerd. Vroeger werd de eigen identiteit rechtstreeks gelinkt aan godsdienst, afstamming of woonplaats. Er was weinig keuze. Het eventuele lijden werd evenwel gecompenseerd door aanvaarding. Tja, ik ben nu éénmaal …, het is zo. De individuele identiteitsbeleving was verbonden met een gemeenschap.
Wie ben je = Wat doe je ?
Ik merk dat op de vraag: “wie ben je?” vaak een functietitel volgt. We leven nu eenmaal in tijden waarin de identiteit sterk gelinkt wordt met: “Wat doe je?”
Hogerop de maatschappelijke ladder klimmen kàn, los van of je vader dezelfde functie uitoefende of tot welk ras je behoort. Dit is rechtvaardig. In grote mate draag je de verantwoordelijkheid zelf. Dit zorgt mogelijkerwijs voor innerlijke strijd, twijfel en druk. De keerzijde van keuze. De uitdaging van onze generaties is dan ook aanvaarden waar men geen impact op heeft. Het aanvaarden van keuzes. Het aanvaarden dat niet àlles mogelijk is, en dat “brute pech, of toevallige chance” ook een rol kan spelen.
De identiteitsbeleving doorheen de eeuwen, … het is geen statisch gegeven. Wat ik me daarbij vooral afvraag is: waarnaar toe evolueert de mens in zijn identiteitsbeleving?
Wat is de volgende stap? Wat zullen onze achterachterachterkleinkinderen antwoorden op de vraag: Wie ben ik?” Wat als we verder forwarden in de tijd? Zal de hoeveelheid nanotechnologie in ons lichaam/brein bepalen wat het antwoord zal zijn op die vraag? Zal die vraag volledig gedemystificeerd worden ?
