Wie heeft mijn kaas gepikt ?
“Never spoil a good crisis” schrijft Marian Kin in haar voorwoord van het laatste Vacaturemagazine. Een terechte uitnodiging aan de vakbonden om, in plaats van een defensieve houding, oplossingsgericht te denken.
“Wie heeft mijn kaas gepikt” (Spencer Johnson & Kenneth Blanchard) is een leuk boekje dat ik van een manager bij Telenet kreeg en graag hoogstpersoonlijk zou willen kado doen aan onze vakbondsleiders die met een verontwaardigde pruillip hun hakken in het zand zetten, de Europese context negerend waarin we ons nu eenmaal in bevinden. Of we dat nu leuk vinden of niet. Het is nu eenmaal zo.
“Kaas” is hierin een metafoor voor wat we nastreven en waar we menen recht op te hebben. Ofwel klamp je je in pure pathos vast aan wat er niet (meer) is, ofwel bedenk je een plan, kom je oplossingsgericht tot actie en maak je het er beste van.
In “Wie heeft mijn Kaas gepikt” kunnen de muisjes Snel en Snuffel beter omgaan met verandering dan de mensjes Peins en Pieker.
Terwijl ik dit schrijf zie ik Ramenas, onze nieuwe ram gemoedelijk liggen tussen onze geiten. In zijn vorige kudde had hij wel 4 meisjesschapen. Nu heeft hij er maar 1. Op de koop toe is ze “playing hard to get”. Is hij aan het treuren? Uit hij zich in luid protest?
Nope, hij maakt het er beste van. Onvermoeibaar herhaalt hij poging na poging om Blackberry (ons trots meisjesschaap) te verleiden. Het zal hem wel lukken. Zo rond november schat ik. En ondertussen wordt hij, voor het eerst in zijn leven, beste maatjes met de geitebokken.
